De plukkers van het hoppeveld

Posted by  info@dekroniekenvandewesthoek.be   in       5 years ago     5016 Views     Leave your thoughts  

Robert Beddeleem (1937) en zijn echtgenote Maria Persoon (1941) uit Vlamertinge, hij afkomstig van Abele (Poperinge), zij van Watou, hebben in hun jonge jaren veel hop geplukt. Ze waren geen vrimde plokkers, want ze kwamen uit de buurt en gingen elke avond terug naar huis. Maar die vreemde plukkers bleven. De meesten sliepen in stallingen, maar sommigen waren echte rondreizende seizoenarbeiders en kwamen met hun woonwagen. In Poperinge en omstreken werden die kotjesventen genoemd, en na de plukuren verdienden ze bij als muzikanten of als leurder. Die van Izegem bijvoorbeeld verkochten borstels. Er waren er ook die met een attractie op de kermis stonden.

‘Er zat raar volk bij’, herinnert Maria Persoon zich in hun keurige huis in Vlamertinge, waar nu en dan een trein net niet door de tuin rijdt. ‘Sommigen waren zo bruin als zigeuners. Dat kwam natuurlijk omdat ze al de hele zomer onderweg waren – altijd buiten. Onze ouders waarschuwden ons voor die mensen. Toen mijn broer een keer een nieuwe fiets kreeg, mocht hij er niet mee naar Watou, bang als we waren dat hij door die vrimde plokkers zou gestolen worden.’

De boer sneed de hopranken los en het plukken kon beginnen. Mannen, vrouwen en kinderen zaten op een stoel met een jutezak over hun schoot. Die moest voorkomen dat hun kleren doorweekt raakten door natte ranken. Ze legden een rank over hun schoot en plukten er zo snel mogelijk de bellen af. Robert Beddeleem: ‘De kunst bestond erin snel te werken en de bellen bij het plukken niet te beschadigen. Ze moesten intact blijven, en er mochten geen steeltjes of bladeren mee de zak in.’

Hele families plukten hop. Moeders maakten voor hun baby’s op de afgesneden ranken een bedje met daarboven een jutezak gespannen tegen de zon. Als een rank helemaal was geplukt, en vooraleer de plukkers hun stoel bij de volgende rank mochten zetten, moesten ze hun nest kuisen. Alle bellen die op de grond waren gevallen, moesten worden opgeraapt. Er mocht geen hopbel verloren gaan. Volgens hopboer Gery Beddeleem uit Poperinge (1942) – in 2007 stopte ook hij als zoveelste in de rij met de hopteelt – hadden veel plukkers daar maling aan: ‘Ze trapten de bellen in de grond of gooiden er bladeren over. Bellen van de grond rapen duurde hen te lang; nieuwe bellen plukken ging sneller. Maar voor ons, hopboeren, telde elke bel.’

This process makes the duration of intercourse longer and thus it has become a perfect and satisfying intercourse. viagra on line cheap Sports injuries in professional athletes can greatly affect prostate secretion, resulting in sperm liquefaction levitra 20mg price and abnormal sperm activity. Herbal remedies are found to be very effective in treating erectile buy bulk viagra http://amerikabulteni.com/2014/11/03/abd-sandik-basina-gidiyor-iste-oy-vereceklerin-bilmesi-gereken-her-sey/ dysfunction. Somatic dysfunction is a well known amerikabulteni.com viagra price cause of pain and motion restriction.

De plukkers werkten van zonsopgang tot zonsondergang. Het ging er op het hopveld steeds gemoedelijk toe. Er werd gepraat, soms ook gezongen, en de kinderen die niet mee plukten, liepen in het rond. Hop plukken was geen zware arbeid; je hield er aan het eind van de dag alleen zwart-groene handen aan over. De hoppeplukkers werden betaald per kilo. Het kwam er dus op aan zoveel mogelijk bellen te plukken. In sommige hopvelden heerste een echte competitiegeest. De een plukte 30 kilo per dag, maar wie 40 kilo plukte was de kampioen. Er waren trucjes om de zak aan het eind van de dag nog wat zwaarder te maken. Hopboer Gery Beddeleem: sommigen gooiden stenen in de zak en kieperden er het restant van hun koffie bij. Of erger: ze plasten in de zak. Het spreekt voor zich dat we die truken wel kenden.

‘s Avonds was er ambiance in Poperinge. Er werd muziek gemaakt en gezongen en de cafés deden goeie zaken. Als de hop geplukt was, kwam er hommelpap. De boerin bakte koekenbrood en iedereen werd betaald.

Uit ‘Doos Gazette’ van 2008 – met dank aan Guido Vandermarliere –

Vlaamse geschiedenis zoals je die nog nooit beleefd hebt!

No Comments

No comments yet. You should be kind and add one!

Leave a Reply

You can use these tags:   <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>