Anno 1911, op de 8ste juni, donderdag en Hemelvaartsdag, tegen de avond had de vrouw van Romain Hauspie van Vlamertinge soep klaargemaakt om haar man ’s anderendaags mee te nemen naar zijn werk. Ze nam de pot van het vuur en plaatste hem onder de tafel waarbij haar tweejarig dochtertje Maria zat. Opeens stapte een man voorbij het venster, het kindje meende zijn vader te herkennen, sprong van zijn stoel en kwam in de pot met kokende soep terecht. Het ongelukkig wichtje werd ijselijk verbrand en is zaterdagmorgen overleden. Moge dit smartelijk ongeval een les wezen voor alle moeders en iedereen doen inzien hoe gevaarlijk het is om kokend vocht of gloeiende voorwerpen op de grond te plaatsen, vooral wanneer er kinderen in huis zijn.
Anno 1911, op de 5de juli, woensdag om 20u30 gebeurde er aan het begin van de Boterstraat een ongeluk. Van de ene kant kwam een jongetje van 12 à 14 jaar aangereden vanuit de Menenstraat en aan de andere kant kwam er een Franse auto aangereden. Ze wilden alle twee afsteken maar reden zeker op malkaar. Op een oogwenk stond heel de straat overeind. De vrouwen stonden klaar om in onmacht te vallen en riepen dat er een jongetje door een auto in stukken was gereden. En het nieuws ging een gang! Toen we erbij kwamen ging er juist een jonge wielrijders tewege naar de statie. Wat bleek, met verstreuveld haar, barvoets in zijn schoenen en in zijn ondervest. Het was de verongelukte die ‘wegspoeterde’, maar zijn spoeterwiel was uit de haak. Hij zwaaide het op zijn schouder en ging voort naar de statie, terwijl de auto als beschaamd achter hem reed. Een oprecht Vlaams geluk, zoals ge kon zien; als de velo tegen de auto reed, vloog de jonge wielrijder op de auto en zijn spoeterwiel wat te kante, ’t was daarmee al. Alleen was ’t ventje nog gloeiende dul dat het nu zijn wiel dragen moest in plaats dat zijn wiel hem dragen zou.
Anno 1911, op de 1ste augustus, had zich tijdens de zondagnacht in Vlamertinge een onweer voorgedaan dat de mensen nog lang zou heugen. De ouderlingen zegden tot heden in hun leven nog nooit zo een verschrikkelijke nacht van donder en bliksem meegemaakt te hebben. Niemand durfde in bed te blijven, kinderen, zelfs grote mensen baden en weenden van schrik en angst. In het omliggende van deze gemeente kon men niet minder dan zeven grote branden bemerken. Te Vlamertinge zelf was de hofstede bewoond door de weduwe Aloïs Coene door de bliksem in de as gelegd. Het huis met aanpalende stalling en alles wat er in was is ten gronde vernield en verbrand. Slechts de twee paarden en enige zwijnen konden gered worden. Dankzij de pompîers en enkele andere behulpzame personen van Vlamertinge die het vuur moedig bestreden hebben zijn de schuur en de stallingen welke op slechts enkele stappen van de brandende woning stonden ongedeerd gebleven.
De schade was zeer aanzienlijk. Wat wonderlijk was is dat heel de hofstede met stalling voorzien was van donderschermen, elke drie meter stond er een piramide met drie punten die de zoon des huizes zelf geplaatst had. Volgens de bewoners was de bliksem die nacht reeds twee maal op het dak gevallen. De derde maal is hij binnengedrongen langs de voutevenster, aan de gevel van het huis waar er geen draad was. Alles was nochtans goed geplaatst, uitgenomen langs de kant waar de brand begon, daar had ook een draad moeten zijn. Bij de landbouwer Emile Thoma werd een schone koe die in de weide liep doodgebliksemd. Te Ieper was het een ware overstroming: het goot water maar van branden bleven we gespaard. In Boezinge viel de bliksem op de hofstede bewoond door de kinderen Meulemeesters; het woonhuis en de stalling waren afgebrand. Enkele huismeubelen konden gered worden net zoals het vee. Gelukkig was alles verzekerd.
Anno 1911, tijdens het weekend en de week van de 6de augustus, gingen de Ieperse feesten door. Ze werden begunstigd met een buitengewoon weer. De heerlijke Thuyndagprocessie heeft haar gewone omweg gedaan door de stad, tussen dichte rijen gelovigen en vergezeld van een talrijke menigte. Wat men ook mocht zeggen en doen; het oud christengeloof was nog diep ingeworteld bij het volk van onze stad. En de godsvrucht tot onze patrones, Onze-Lieve-Vrouw van Thuyne was nog altijd levendig.
Onder de feesten was de vliegdag zeker een grote aantrek en van 14u voort begon het volk begon donderdag het volk aan te komen. Markt en straten, Leet en Minneplein, zowel als de vestingen, het was allemaal volgepropt met nieuwsgierigen die ernaar verlangden om de nieuwerwetse vogels eens te bewonderen. Het geduld van al die mensen werd ferm op de proef gesteld en er waren zelfs mensen die moesten vertrekken zonder iets gezien te hebben. Om 17u30 werd ons getelefoneerd dat de vliegers vertrokken waren uit Doornik. Het was 18u als er te Kortrijk een voorbijvloog en van daar naar Menen langs de grote baan.
Nummer 3 (Tyck) kwam als eerste te Menen, gevolgd door nummer 10 (d’Hespel). Het was 18u45 toen de beiaard de komst van de vogels verkondigde. Het was een gejuich en geroep zonder weerga. Bijna ogenblikkelijk zag men de eerste vlieger (Tyck) van aan Sint-Jacobs statig komen aangezweefd, recht naar de hallentoren en al voor Sint-Maartens Boezingewaarts. Van aan Ieper was de weg de oude baan van het Iepergeleet tot aan Blankenberge. Eerst van Ieper tot aan het fort Knokke op de Ijzer, en dan naar Diksmuide en verder naar Oostende (vliegende controle) tot aan Blankenberge.
Nauwelijks was Tyck voorbij als een nieuwe vlieger werd aangemeld. Deze bleef ten oosten van de staden zijn nummer was niet te onderscheiden. Hij bleef op een goede 150 meter boven de stad. Een derde vlieger werd aangekondigd toen hij in Menen voorbijkwam, maar te Ieper werd er niets meer over vernomen. Het volk dunde stillekens uit. De mensen waren gelukkig met hetgeen er te zien was geweest van de wonderlijke voortbrengselen van het menselijk vernuft en eeuwenlang zoeken. Achteraf zou blijken dat er niemand in Blankenberge was aangekomen.
–
Uit ‘De Grote Kroniek van Ieper’ (werk in opbouw)
