Anno 1918, op de 21ste mei. Vlamertinge kreeg te maken met een hevige bombardement van granaten en shrapnel, en dat gebeurde net op het moment dat ik er voorbij kwam. De Bosch hadden een nieuwe voltreffer op de oude kerktoren en dat resulteerde op nog meer steenbrokken op de weg. Ik fietste langs de Switch Road na een lorrie toen een granaat neerploft in het moeras op zowat 15 meter aan mijn rechterkant. Dat resulteerde in grote gaten in de bekleding van de lorrie terwijl ik serieus bespat werd met modder. Gelukkig was de bodem zo zacht anders zou ik er hier niet zo goed vanaf gekomen zijn. Vannacht kreeg ik 260 pioniers ter beschikking om te werken aan de ‘Green Line’.
Het waren de beste werkers die we tot op heden gekregen hadden . Een van hun officieren vertelde over een grappige stunt die hij de nacht vooraf had uitgericht met het gevangennemen van een Duitsers en het doden van vier andere. Hij was ermee weggeraakt en was alleen maar zijn helm kwijtgespeeld. De raid van de Durhams – die zoals we wisten zou gebeuren aan onze rechterkant – ging inderdaad om 00u00 van start en zou drie kwartier duren. Die werd direct gevolgd door Duitse vergelding langs onze wegen en uitgangen. Om 23u55 scheen de volle maan over een vredevol maar wel desolaat decor terwijl de kikkers kwaakten in de granaatkraters. De enige tekenen van oorlog waren de sporadische vuurpijlen aan de overzijde van Ieper, gepaard gaand met het lui brommen van een nachtelijke bommenwerper.
Om middernacht ontplofte het achter ons en zagen we ons nu omringd in een muur van lawaai, springstof en withete vlammen. Vanuit de Duitse frontlinie steeg het geluid van hun alarmsirene op, korte tijd later gevolgd door de vijandelijke porties shrapnels op onze versperringen. Zoals gezegd duurde de beschieting 45 minuten lang terwijl we ons met zijn allen tegen de modder aandrukten tot we ons weer om 00u45 konden rechten voor het gebruikelijk onsamenhangend vuur van de Duitsers. Bij mijn mannen hadden we maar één slachtoffer, maar zijn aanblik was toch maar vies omdat hij helemaal aan stukken gereten was door een voltreffer.
Op onze weg terug fietsten Mellor en ikzelf door een restant van gas dat blijven hangen was. Waardoor we er enkele wolken van binnenkregen en voor de rest van de nacht hoestten, niesden en er een duivelse koppijn van zouden krijgen. Net over Vlamertinge reden we recht op een geraakt ambulancevoertuig. Vier muilezels en twee van hun berijders lagen letterlijk uiteengespat over de baan waar onze wielen nat werden van hun nog warm bloed. Wat later troffen we een gezadeld paard aan – in twee stukken – maar we vonden geen spoor van zijn ruiter terug. Ik beleefde toch wel een van de ergste nachten sinds maart.
Anno 1918, op de 22ste mei. De dag verliep rustig terwijl we de ladingen met explosieven testten onder de bruggen. Heel erg heet weer en er was geen water beschikbaar waardoor de veel dorst leden, iets wat erger was dan al de rest. We zagen er uit als witte mannen, bestoven door stof. Onze ogen, neuzen en monden staken er vol van.
Anno 1918, op de 23ste mei. Opnieuw een hele dag van ladingen testen. Officier Derry en zijn manschappen werden tweemaal belaagd door granaten waardoor ze even moesten halthouden maar ze hadden geen verliezen.
Anno 1918, op de 24ste mei. Hevige regenval vorige nacht had alles omgetoverd in een reusachtige modderpoel.
Anno 1918, op de 25ste mei. We kregen opnieuw een hete dag. We beëindigden onze afbraakwerken en ook onze testen waren uitgevoerd.
Anno 1918, op de 26ste mei. Best een drukke dag met de overdracht van de afbraakwerken. Ik was blij dat ik er vanaf was hoewel wat er in de plaats zou komen nu wel echt frontliniewerk zou zijn. De hele nacht bijzonder hevig granaatvuur gevolgd door een Duitse aanval waarbij ze Ridge Wood en Scottish Wood langs de Kriekstraat van Voormezele veroverden. We verloren zeven mannen en moesten naar ons kamp terugrijden met de gasmaskers op. We vernamen dan de Durhams vreselijk toegetakeld waren en dat twee van hun compagnies nagenoeg verdwenen waren.
Anno 1918, op de 27ste mei, ik werd nu aangeduid als reserve-officier van onze fronttroepen, als aanvulling van mijn gebruikelijk werk. Ik moest nu werken onder het bevel van een nieuwe majoor, aan de verdediging van onze reservetroepen. De Duitsers bleven de hele ochtend hardnekkig aandringen. Vooral rond de Brandhoek waar ze een opslagplaats van petroleum in lichterlaaie zetten. Ik raapte enkele shrapnels op die op enkele meter van me waren neergekomen. Ik plaatste me in een dubbele mitrailleurpost op de top van een vernielde windmolen en kreeg een super aanblik op een veld van vuur en oorlog tot aan de voet van de Kemmelberg. We bouwden eveneens een supersterke dubbele post in een hofstede langs de Switch Road.
Anno 1918, op de 28ste mei. Ik was opgestaan om 5u30 want we moesten de hele dag hard werken aan de ‘Green Line’. Twee granaataanvallen die direct vanuit de Duitse frontlinie kwamen zodat ik uiteindelijk verplicht was om al mijn mannen terug te trekken van hun arbeid. Ik vertelde het brigade-hoofdkwartier drie keer dat het gekkenwerk was om dat werk bij daglicht te verrichten en dat ik niet de minste verantwoordelijkheid kon accepteren voor mogelijke slachtoffers. En dat terwijl we de hele tijd konden gezien worden door de Duitse observatieballon en we bijgevolg de hele tijd met granaten bestookt werden. En dat terwijl de vijand niet eens aangevallen werd. Maar we moesten verdergaan met ons werk, de job moest gedaan zijn. Het enige wat ons kon redden was nevel en mist maar van zodra het klaar weer werd zou de vijand ons wegvegen.
–
Uit ‘De Grote Kroniek van Ieper’ – werk in opbouw –
