’t Is stille waar dat het nooit en waait, maar toen Nas van Sarels dien ene keer met een stuk in zijn botten thuis was gekomen, dan had zijn Zenobie er warempel een orkaan van gemaakt, lijk over een week of vier die zaterdagavond.
’t Is stille waar dat het nooit en waait, maar toen Nas van Sarels dien ene keer met een stuk in zijn botten thuis was gekomen, dan had zijn Zenobie er warempel een orkaan van gemaakt, lijk over een week of vier die zaterdagavond. Het was als een waterval van welsprekendheid. En zo sebiet was ze dan stil gevallen: ’s anderendaags sprak ze geen woord.
‘Ze heeft al heur speeksel in ene keer ingeslikt’, dacht Nas, ‘dat zal wel overgaan, precies lijkt de mazelen, maar het moet zijn tijd hebben!’
De dag daarop, de derde dag, de vierde dag, nog geen woord….
‘Wacht’, peinsde Nas, ‘ik zal ze wel hebben, een vrouwmens moet ge aanpakken langs heur flauwe kanten!’
En daarop begon hij alle kasten en rekken uit te trekken, alle schoven ondersteboven te keren, en te zuchten, te zuchten….
Zenobie kreeg dat spelletje in de gaten en ten langste door nieuwsgierigheid gedreven, vroeg ze:
‘Wat zoekt ge?’
‘Alleluia’, riep Nas, ‘uw tong, we hebben ze were gevonden!’
–
Uit ‘Het Wekelijks Nieuws’ van 3 augustus 1957 (Het Manneke uit de Maan)
