Man: maar vrouwtjelief, ‘mag’ ik nen keer tot aan de herberg gaan om een pintje, ik zal seffens weer zijn en zal u niet lang alleen laten.
In het eerste huwelijksjaar
Man: maar vrouwtjelief, ‘mag’ ik nen keer tot aan de herberg gaan om een pintje, ik zal seffens weer zijn en zal u niet lang alleen laten.
Vrouw: wel ja, mijn lief ventje, ga maar nen keer, maar … voor niet lang hé… want ik kan zonder u niet lang leven.
….. Wees maar gerust, liefst duiveke, is het antwoord en daarmee is hij de deur uit en komt nog vroeger thuis dan hij wel gemeend had.
In het tweede huwelijksjaar
Man: vrouwtje, ik ‘zou’ wel nen keer naar de ‘Groenen Boomgaard’ ook moeten gaan. Het is nog een eind ver en ik zal een half uur vroeger uitzetten om met den avond in de gewone staminé te zijn; vindt gij het niet goed, ’t is toch beter een half uur vroeger uitzetten dan ’s nachts in den donkeren te moeten lopen wat zegt gij daarvan?
Vrouw: ’t is waar vent,e doet wat u begeert, als ge maar op tijd thuis zijn, dat is het bijzonderste.
….. En daarmee is hij weg en komt op een heel ordentelijk uur naar huis.
In het derde huwelijksjaar
Man: vrouwe, ik ‘ga’ voort, ’t is vandage bollinge en prijskaarting in de ‘Warande’ en z’ hebben mij gevraagd dat ik zou gaan, heja, ge kunt bijna niet anders niet waar vrouwe, ’t zijn kalanten.
Vrouw: ’t is waar ’t zijn allemaal kalanten, maar dat en belet niet van soms een beetje vroeger thuis te zijn en daarbij als ge al uw winst aan de herbergiers moet geven, ge zijt er wel mee…nu tracht laar vroeg thuis te zijn zulle!
….. Ja, ja ik, alleszins, is het antwoord en daarmee is hij buiten terwijl hij in zijn zelven zegt: als gij u toch nievers toont en bij de mensen niet gaat, ze komen toch ook niet, en dat vrouwvolk kan dat soms niet verstaan.
Uit ‘De Poperinghenaar’ van 1911 – www.historischekranten.be –
