Hoe Rozeke de tovenares zag!

Bij het lezen van ‘Tooveraars en Zwarte Katers’ komt mij een historietje te binnen, authentiek waar gebeurd. Mijn moeder was geboortig van ’t Ruiseleeds Veld, en achter haar huis lag een kleine terp, door de mensen van het gehucht ‘den Berg’ genaamd.

Nabij die ‘berg’ woonde ook Rozeke, die getrouwd was en een heel nest jongens had. Nu Rozeke zat weer met een klein kind dat geweldig lastig was. Het leed voorzeker aan de ‘Koeke’ of ‘’t hertegespan’, maar daar was nu een keer niets aan te doen, het kind wilde niet mee, en Rozeke wist er geen raad mee. Te langen laatste kon het niet anders, of het kind was betoverd!

Rozeke trok naar de pastorie, en vertelde heel de historie aan mijnheer de pastoor. Deze lachte een keer, en hij zou wel een keer komen, en ook de tovenares aanwijzen!

Nu, mijnheer de pastoor trok er naartoe, hij bekeek het dutsje van een kind, las een weesgegroetje en gaf het een kruiske.

‘Rozeke, zei hij zo, breng mij een keer n’en emmer water.’

Rozeke deed wat er haar gevraagd was, en ‘kijk daar nu n’en keer in,’ zei  de pastoor, ‘ge zult de tovenares zien.’ Hij was immers overtuigd dat Rozeke haar evenbeeld zou zien in de weerspiegeling van het water. Maar ge zijt er wel mee! Nauwelijks had Rozeke in de emmer gekeken, of ze liep de berg op, in een echte kattecoleire, al schelden en verwijten dat horen en zien verging!

Zij had immers in de weerspiegeling van ’t water de berg gezien, en boven erop stond de schoolmeester rustig zijn pijpke te roken! Hij was dus de tovenaar, en niemand anders: mijnheer pastoor had het gezegd!

Mijnheer pastoor had al de moeite van de wereld om Rozeke te overtuigen dat hij dat zo niet bedoeld had, en dat de meester daar voor niets tussen zat. Hij gaf Rozeke een zalige vermaning, en het kind een schoon kruiske, en ’t kwam er deure ook!!

–

B.S. in Biekorf. Jaargang 48 van 1947