Gedurende de veertiende eeuw trachtte de machtige stad Ieper onophoudelijk aan Poperinge de lakenweverij te beletten en te doen verbieden, omdat zulks haar eigen handel benadeelde. Alle middelen waren goed voor Ieper, zolang ze maar Poperinge onder de duim konden houden.
Gedurende de veertiende eeuw trachtte de machtige stad Ieper onophoudelijk aan Poperinge de lakenweverij te beletten en te doen verbieden, omdat zulks haar eigen handel benadeelde. Alle middelen waren goed voor Ieper, zolang ze maar Poperinge onder de duim konden houden.
De fiere Poperingenaars, hoewel ze het onderspit moesten delven, lieten nochtans zo gemakkelijk niet om hun de kaas van tussen hun brood te laten wegnemen. Gedurig staken ze het hoofd op en lieten de tanden zien, ja soms de vuisten ook.
Om redenen van deze standvastigheid bestempelden de Ieperlingen hun wakkere geburen met de naam van ‘Keikoppen’.
Deze, verre van zich hierover te misnoegen, namen het spotwoord aan als een eervolle titel en brachten een gilde tot stand onder de naam van ‘Poperingse Keikop’.
Aan het hoofd ervan stond meester Ghybes. Met de kermis en andere grote feesten verscheen hij aan het hoofd van zijn gildebroeders, in een indrukwekkende stoet verenigd. Hij was averechts gezeten op een ezel, en op een kussen hield hij een kei met een gewicht van drieëntachtig pond. Een spit diende hem tot degen en twee grote lepels tot sporen.
Aan zijn veelkleurig kleed was allerhande keukengerief gehecht. Rondom hem ging een talrijke wacht, de hovelingen waren uitgedost als de prins. En als teken van hun waardigheid droegen ze schoppen, rieken en andere dergelijke werktuigen.
In die koninklijke stoet had alles zijn betekenis. Meester Ghybes stelde Poperinge voor en de langoor waar hij op zat vertegenwoordigde Ieper. Zijn verkeerde houding geeft de afkeer te kennen die er tussen die twee steden bestond.
De Keikop is het zinnebeeld van de koppigheid van de Poperingse lakenwevers. Het keukengerief en het overige gereedschap stellen het voorwerp voor van de langdurige strijd; te weten, de verdediging van de huishoudelijke haard.
Keizer Karel kreeg kennis van deze genootschap en lachte dat hij schokte ermee. Hij nam hen onder zijn hoge bescherming. Maar die uitstekende goedkeuring kon aan de gilde de onsterfelijkheid niet verzekeren.
Ter gelegenheid van een zegevierende uittocht op de 1ste mei van 1653 maakt meester Ghybes misbruik van zijn gezag dat twee eeuwen geleden geschonken was door de amman of de onderbaljuw van de stad en haalt hem wat te veel over de hekel.
Deze begeeft zich, om zich te wreken, buiten het medeweten van de leden van de genootschap, naar het lokaal van de gilde en werpt de kostbare keikop in het vuur, welke er ocharme zeer beschadigd uitkwam.
Bij het vernemen van deze heiligschennis komen de makkers bijeengelopen en zweren de barbaar een voorbeeldige straf te zullen toedienen, waartoe zich dan ook weldra de gelegenheid aanbood.
De 7de juli, kermisdag, doet de gilde haar gewone rondgang. De prins ervan, begeleid door zijn kloekmoedige hovelingen, begeeft zich naar de woning van de amman die hij, ondanks zijn schone woorden en beloften en de smeekbeden van zijn vrouw en kinderen, bij de kraag pakt en meesleept naar een herberg. Onder het zicht en wellicht onder de toejuichingen van de menigte.
De ellendeling wordt op staande voet gevonnist. Hij wordt veroordeeld om op een slee rondom de stad gesleurd te worden, terwijl het verhaal van zijn euveldaad aan de muren van de stad moet worden aangeplakt.
Maar de uitvoering van het vonnis werd tot ’s anderendaags verdaagd. Intussentijd had de nacht goede raad gebracht en men liet aan de onderbaljuw die in de kelder van de herberg opgesloten zat, toe om zich vrij te kopen met een grote hoeveelheid klinkende munt.
–
Uit ‘De Gazet van Poperinghe’ van 4 maart 1923 -www.historischekranten.be
