Tijdens die zomermaand van 1720 vaart het schip ‘De Brusselse galei’ binnen in Oostende na een reis van twee jaar naar China, rijkelijk beladen met thee en porselein. Kapitein La Merveille en de lokale reders tonen zich achteraf best ontevreden over de rentabiliteit van deze trip. De concurrerende havens zien het natuurlijk node zitten dat de Oost-Indische trafiek geen windeieren legt voor hun rivaal Oostende en proberen het gras van onder zijn voeten weg te maaien dankzij actief lobbywerk bij de keizer.
Maar Karel VI is ook niet gemaakt van twee oude wijven en hij beseft wel degelijk de grote voordelen die de schepen hem opleveren en dat hij daarmee de andere zeevarende mogendheden in Europa de loef kan afsteken. Zijn reactie op al dat lobbywerk is nu integendeel een verdere versterking van de haven van Oostende. De keizer stuurt nu proactief brieven naar geïnteresseerde kooplieden met de mededeling dat het krijgen van een licentie om vanuit Oostende op Oost-Indië te varen slechts een formaliteit zal zijn. Een boodschap bestemd voor al zijn onderdanen in de keizerlijke Nederlanden in Antwerpen, Brussel, Gent, Brugge, Oostende enzovoort.
De grootste stoorzender van de wereldhandel blijft wel de pest. Op 25 mei 1720 heeft een schip vanuit de Levant (Syrië) een lading stoffen binnengebracht die besmet blijkt met een dodelijke pestbacil. Een grote nalatigheid die een derde van de 90.000 inwoners van Marseille uit het leven wegmaait. In de Provence sterven er zeker 100.000 inwoners. Dat rampzalig nieuws zet de zenuwen op scherp in Oostende en in de andere Vlaamse zeesteden. De kusten en de havens krijgen secure bewaking om de aankomst van zowel goederen als schepen te beletten.
Het magistraat stelt daartoe twee bewapende zeeschepen ter beschikking die buiten de haven de wacht houden. De Vlamingen krijgen allemaal een streng bevel dat niemand, zowel vreemdelingen als eigen inwoners van de ene naar de andere plaats mogen reizen zonder voorzien te zijn van wettelijke gezondheidsbrieven. Op een gegeven moment ontstaat er in Oostende grote verlegenheid door het verschijnen van een schip op de reede, komende vanuit de regio van Marseille. Het was al eerder geweigerd aan de ingang van Duinkerke en van de Maas en probeert om hier nu binnen te zeilen.
Het geschut vanaf het platform van de plaatselijke kaaien en de hoornwerken noodzaakt de commandant om zijn poging te staken en weer het zeegat te kiezen. De arme scheepslieden aan boord beseffen dat ze nu wel overal verstoten zijn, dit zal wel hun ondergang betekenen, hun wanhoop is schrijnend. In de nacht van 17 op 18 oktober komen de Fransen dan nog eens terecht in een daverende storm die hun schip ergens tussen Oostende en Blankenberge op het strand gooit. Dat zorgt natuurlijk voor grote paniek in de stad, het garnizoen uit de stad haast er zich naar toe en omsingelt het gestrande schip om een aankomst op het land te verijdelen. Gouverneur Delcampo heeft al direct markies De Prié gebrieft die al direct drie toplui naar Oostende stuurt om een actieplan op te stellen.
Ze komen ter plekke op hetzelfde moment dat het schip finaal aan het stranden is. Het team beslist om een houten hut op te trekken in de duinen waar het scheepsvolk zich van zijn kleren kan ontdoen. De Fransen moeten zich vervolgens baden in de Noordzee en in hun hut blijven tot er een bepaalde quarantaineperiode zal verstreken zijn. Er zal maar één man sneuvelen, de kapitein dan nog, een zekere Henry Puel overlijdt door gebrek en ongemakken. Zijn schip, de ‘Ambitieuse’ wordt na een vonnis van de admiraliteit met heel zijn lading bestaande uit brandewijnen, specerijen en enkele balen wol in brand gestoken. Na de verplichte termijn in hun hut komen de scheepslieden gezond en wel tevoorschijn en mogen ze nu vrij de stad binnenkomen. Tot opluchting van zowat de hele omgeving die in grote angst en benauwdheid heeft gezeten.
Dit is een fragment uit Boek 10 van De Kronieken van de Westhoek
