Vlaanderen in de jaren 900. Ik mag de toestand in het land zeker niet overschatten. […]
Laat ons even terugkeren naar Ieper tijdens de glorietijd van onze tempelbroeders. We kijken eens […]
Het verdrag van Keulen uit 1057 zorgt voor een tijdperk van vrede. Vlaanderen gaat er […]
De steden en de Vlaamse edellieden starten een diplomatiek offensief om hun prinsessen Johanna en Margareta terug te zien in eigen land. Het is niet aan de koning van Frankrijk om de toekomstige gravin van Vlaanderen op te voeden en nog minder om een geschikte man voor haar te zoeken.
In het jaar 1189 vindt er in het klooster van Ter Duinen een eigenaardig gebeuren plaats. Een op de dool zijnde en berooide Leopold is naar verluidt een jonge Oostenrijker die na zware problemen zijn land moest verlaten.
De Ieperse kanunniken willen niet zomaar de kaas van tussen hun boterhammen laten wegpikken. Op de dagen wanneer er grote plechtigheden doorgaan, hebben ze al de rechten op de opbrengsten.
Deze Diederik De Curte, deze zoon zo gelukkig ter wereld gekomen op het ogenblik dat zijn vader met plezier een onbekende arme vreemdeling gastvrijheid aanbod, huwde met de dochter van de heer van Boezinge en dan dan af is het edel en ridderlijk geslacht van De Curte afgestamd, dat dikwijls hoge ambten van het land bekleed heeft en in de zeventiende eeuw uitgestorven is.
Na de dood van Karel de Goede, werd zijn erfdeel door drie prinsen betwist. De Vlamingen kozen de zijde van diegene die het meest bereid was om hun vrijheden te beschermen. Deze drie mededingers waren Willem van Lo, markgraaf van Ieper, wiens vader, Philippus van Vlaanderen, zoon was van Robert de Vrieslander; Dirk van de Elzas, zoon van Gertrudis, dochter van de zelfde Robert; en eindelijk Arnold van Denemarken, neef van de goede graaf Karel.
De Vlaamse mensen zijn chagrijnig en mistevreden geworden. In onze tijden van crisis, steekt elke vorm van decadentie de mensen de ogen uit, en in die tijd is het niet anders. ‘De edelen moet niet denken dat ze beter zijn en meer mogen dan het gewoon volk’. Hun versterkte kastelen werken in als rode lappen op een stier. ‘Ten oorlog aan de kastelen, vrede aan de gewone huisjes’. Bendes van woedende mensen trekken er op uit en veranderen versterkte woningen, kastelen en hofsteden (maisons de plaisance) in bloedbaden.
Boudewijn de imperialistische trekjes geërfd van zijn voorouders. Als hij de kans krijgt om aan de oostelijke kant van de Schelde een gebied te verwerven ter grootte van zijn bezit aan de Westelijke kant, waarom zou hij dan nog twijfelen?