Boerke Krelis had het koud aan zijn voeten. Hij lag in het hospitaal waar ze zijn appendix hadden weggenomen en zijn vijfenveertigers hadden het niet warm.
’t Wos ol è gheilen tied e leèn dak k’ik nog è wandelienge è doan he’n in de buitencoté van Ieper, en woarlik ‘k he’n verschoten os k’ik dat oltemole zag, nieuwe huyzen en schonne wit, den einen nog schonder of den anderen.