In 1380 revolteren de Brugse textielarbeiders tegen de adel. Ze worden daarvoor op het matje geroepen en gestraft door de grootbaljuw van Vlaanderen. De Gentenaars hebben het jaar voordien al zwaar in het stof moeten bijten en zien in de bestraffing van de Bruggelingen een ideale pretext om opnieuw in opstand te komen tegen de graaf. Daar in Brugge lopen de zaken niet van een leien dakje waardoor de grafelijke troepen zich noodgedwongen naar het noorden van Vlaanderen moeten verplaatsen.
Die van Gent profiteren van het machtsvacuüm door gewapende bendes op excursie te sturen naar Deinze, Tielt en Roeselare. Ze hechten zich vast aan Ieper en Kortrijk en plannen een blitsaanval op Diksmuide. De Diksmuidenaars houden de stadspoorten hardnekkig gesloten en raken zo in de omknelling, zeg maar het beleg van hun stad. Graaf Lodewijk van Male is bijzonder geïrriteerd door deze niet te tolereren agressie vanuit Gent. Hij verzamelt lokaal volk en mensen van Brugge en het Brugse vrije om vervolgens met het nodige machtsvertoon op te stappen richting Diksmuide in een poging om de Gentenaars te verjagen.
Het komt tot een met bloed doorspekte confrontatie in de buurt van Woumen waar de losbandige Gentenaars een flinke nederlaag aan hun broek gesmeerd krijgen. Hele vluchtende groepen worden achterna gezeten tot aan de poorten van Kortrijk. De buit daar aan de stadsmuren van Diksmuide is overweldigend. Het merendeel ervan verhuist nu naar Brugge en ik krijg eindelijk wat details over me heen. Heel wat dieren worden aan een prijsje verpatst op de markten van Brugge. Runderen aan twaalf schellingen het stuk. Drie schellingen voor een schaap en zeven voor een varken.
Het gevecht van 28 september 1380 kost het leven aan zowat 5.000 Gentse mannen. Tweehonderd met munitie en levensmiddelen volgeladen wagens worden buitgemaakt. Op het veld van eer worden drie lokale strijders tot ridder geslagen. Dat gebeurt uiteraard door de graaf die daarmee Boudewijn De Vos, Matthieu Van Schathille en François Van Haveskerke beloont voor bewezen diensten.
De opstand van de Gentenaars en die van het kamp van de anti-graafgezinden is op dat moment nog helemaal niet uitgewoed. Twee jaar later volgt er een grootschalige confrontatie tussen een omvangrijk Frans leger en de Gentse aanhang. Veel laat de schrijver hier niet over los. Ik kom alleen te weten dat de heer van Diksmuide zich actief engageert bij het Franse leger en er dus mee voor zorgt dat Filips van Artevelde en de zijnen hun zwanenzang ondergaan in de modder van Westrozebeke.
De lange, hete en illustere zomer van 1383 breekt aan. Het beleg van Ieper staat op stapel en Vlaanderen krijgt een erg brutale Engelse bezettingsmacht over zich heen waarbij de Gentenaars graag helpen om hun steentje bij te dragen. Dit keer is Ferdinand Van de Putte de verslaggever van dienst en krijg ik de Diksmuidse kant van de gebeurtenissen op mijn bord. Ik ben erg benieuwd of ik nieuwe en ongekende accenten te horen ga krijgen. Maar laat me toe om te beginnen bij het begin.
Als gevolg van een meningsverschil in de christelijke wereld ontschepen de Engelsen in Calais met een krijgsmacht van 15.000 man. De lage landen aan de Noordzee moeten schijnbaar met het nodige geweld ervan overtuigd worden om alleen paus Urbanus VI als reguliere paus te erkennen en niet die Franse idioot Clementius VII.
Dat leger overmeestert Duinkerke en staat nu dreigend aan de poorten van Vlaanderen. De mannen van Veurne, Nieuwpoort en Diksmuide verenigen zich met de inwoners van het westen van Frankrijk en komen zo toch aan een verzetsleger van 12.000 strijders. Ze wachten de Engelse vijand op voor Gravelines. Het komt tot een gevecht en tot een nederlaag voor de Vlamingen en de Fransen. Zoveel is zeker. Die is te wijten aan een numerieke minderheid maar vooral aan het gebrek aan discipline tegen dit afgetraind Engels leger. Dit debacle resulteert in minstens 9000 doden of gewonden.
De geïrriteerde vijand raast nu verder door de maritieme kant van Vlaanderen. Diksmuide wordt hierbij niet gespaard en ondergaat zijn trieste lot net zoals alle andere plaatsen in de Westhoek. De Engelsen slaan trouwens hun garnizoen op in Diksmuide. Tot dat de Franse koning er in samenspraak met de graaf van Vlaanderen beslist om de vijand uit het land te verdrijven.
Dit is een fragment uit Boek 5 van De Kronieken van de Westhoek
