De okkernotenboom is afkomstig van Perzië. Hij groeit graag in een droge vruchtbare grond. Maar rond eikenbomen wil hij niet goed aarden. Hij is ook niet graag belommerd door andere bomen of er te nauw tussen geplant. In de volle open lucht zal hij de meeste vruchten geven.
De noten zet men in de winter onder het zand, in een matige plaats te ‘meuken’ en men plant ze in de lente, maar de noot moet eerst vier of vijf dagen in zoete melk te weken gelegen hebben. Ze moet met het scherp uiteinde neerwaarts geplant worden.
Indien een notenboom treurt of niet goed opschiet, moet men wat houtas aan de wortel doen, dat is ook goed om hem vruchtbaarder te maken. Om dunnen notenschelpen te verkrijgen verplant men hen dikwijls. De droge takken moet men in oktober afkappen. Want als men in het voorjaar snoeit, verliest de notelaar te geweldig veel sap, hetgeen hem doet wegkwijnen en sterven. Men moet de wonden met griffellak bedekken.
De verse noten zijn gezond en aangenaam van smaak. Bijzonder bij een glas wijn gegeten. Veel mensen eten de noten vooraleer ze rijp zijn. Men legt dan de pitten in gezouten water waar men een weinig azijn aan toevoegt. Droge noten ontstellen de maag en zijn schadelijk voor de gezondheid. Ze verwekken hoest, hoofdpijn en soms puisten aan de mond, zo beweert een zekere dokter Fredericq. Ze werken allen min of meer ontstekend door de olie die ze bevatten. Wanneer ze gedroogd zijn wordt de olie rans en daarom zijn droge noten moeilijk om te verteren en zeer ontstekend. Men moet dus met veel omzichtigheid gebruik maken van noten.
Er bestaat in het Latijn een oud spreekwoord dat zegt; ‘Post pisces nuces, post carnea caseus adsit’; na vis moet men noten en na vlees kaas eten. De groene noten kan men konfijten omtrent Sint-Jansdag, als men ze eerst met een houten pin vol gaten steekt en tien of twaalf dagen te weken zet en alle dagen tweemaal ververst om de bitterheid te doen verdwijnen.
Jonge okkernoten op jenever of brandewijn gezet zijn een bijzondere remedie voor het koliek van mensen en paarden. De vellekens van de notenpitten zijn insgelijks een goed geneesmiddel voor buikpijn. Het sap van de notensloesters met water ingenomen geneest de afgang.
Notenbotten gekookt met ziete lies als pommade gebruikt is een middel tegen het uitvallen van het haar. Uit de noten trekt men olie die meer opdrogend is dan lijnolie. Van de schors maakt men zwarte en van de sloesters bruine verf.
Dikwijls herhaalde baden van notenbladeren zijn wondergoed voor slappe en tengere kinderen die weinig bloed hebben. Ze versterken de lichaamsgesteltenis van de kleintjes en doen hen een gezondere en frissere kleur krijgen. Deze bladeren zijn zo krachtig als de zeebaden en toereikend voor iedereen. Met twee of drie tassen afkooksel van notenbladeren te drinken per dag bekomt men dezelfde goede resultaten.
Men gebruikt ook dit aftreksel om zich te wassen als men met zweren of puisten gekweld zit. Als men de winter aan de handen of oren heeft, wast men enkele keren die lidmaten met een warm afkooksels en weldra zal de pijn verdwenen zijn.
Voor mensen die klierachtige ziekten hebben, zijn baden en wassingen van notenbladeren ook zeer nuttig. De beterschap, in dat geval is gewoonlijk pas na een maand te bespeuren maar men verkrijgt wel een totale genezing.
De bladeren van de notenboom worden bijna door geen kerfdieren aangevallen. Het merendeel van de insecten vluchten er zelfs van weg. Waarschijnlijk omwille van hun sterke reuk en bitterheid. Sommige landbouwers behangen ’s zomers hun paarden met notentakken om ze van vliegen te bevrijden. Men legt de bladeren ook in kassen om er de schieters en motten weg te houden.
Het notenhout, met donkerbruine of zwartachtige strepen dooraderd is een schoon en kostbaar hout en zeer gezocht door meubelmakers, draaiers en wapenmakers. Deze laatsten vervaardigen er geweerkolven van.
–
Uit de krant van 1890 – www.historischekranten.be –
