Mijn oude nicht Godelieve leeft en ofschoon nu bij de zeventig vertelt zij ons het geval alsof het pas gisteren gebeurd was.
Mijn oude nicht Godelieve leeft en ofschoon nu bij de zeventig vertelt zij ons het geval alsof het pas gisteren gebeurd was.
Ze was op haar twaalfde jaar toen ze een zomerse zaterdag haar moeder had mogen helpen aan ’t schrobben van het huis. Na gedaan werk zaten ze beiden op de dorpel wat uit te rusten wanneer het elf uur sloeg. Geen mens was er in de straat, maar opeens zagen ze aan het uiteinde een fel toenemend licht opdagen en scherp flikkerde het uit zijn brandpunten op de twee vrouwen.
‘Het verkropt konijn!’ riep mijn nicht’s moeder verschrikt. Beiden sprongen op en in huis en wierpen onder- en bovendeur toe, mijn nicht greep de bezem en stopte het gootgat. Het verkropt konijn trok langzaam voorbij, want zij konden het merken aan het licht dat door het sleutelgat heen drong en zo helder was, dat men in de winkel in een boek had kunnen lezen.
Hoe haastig ook door de schrik had mijn nicht Godelieve het verkropt konijn genoegzaam kunnen opmerken, opdat zijn gedaante nooit meer uit haar geheugen zou gaan. Het had de grootte van de grootste kat, sneeuwwit van kleur, zijn ogen – gelijk mijn nicht zich zo uitdrukt – brandden als twee karbonkels.
Het verkropt konijn dat sedert een halve eeuw niet meer gezien wordt, was van zeer zachte aard en deed geen mens enig letsel, wanneer het niet werd aangerand. Het kwam bij valavond in zijn hoek bij de kraan zitten.
Eens wilde een stoute smidsgezel het in zijn schootsvel vangen, maar het verkropt konijn viel hem aan en wierp de smid achterover in de Leie. De geest verdween en de waaghals kwam er van af met een nat pak.
–
Uit ‘Het West-Vlaams Sagenboek’ van Hervé Stalpaert (1968)
