Robrecht II van Jeruzalem (1093). Robrecht II is zijn vader amper opgevolgd of er komt al een roep om een raid te organiseren naar het heilige land waar grote heibel is ontstaan tussen de Turken en de westerse bedevaarders. Het zijn de Turken die de scepter voeren over Palestina. Aanvankelijk laten ze de bedevaarten oogluikend toe want ze kunnen een graantje meepikken van de handelsactiviteiten die de missies met zich meebrengen. Op het einde van de 11de eeuw komt hier verandering in als het bestuur over Turkije in handen valt van Islamitische fundamentalisten die het christendom haten. Christenen die zich begeven naar Jeruzalem worden door Turkse Tartaren gemarteld en op verschrikkelijke wijze vermoord.
De westerlingen die zich op bedevaart stellen zich bloot aan de gevaarlijke toestanden maar ze lijden onder de vele mishandelingen die ze moeten ondergaan. Stilaan ontwikkelen er zich felle haatgevoelens tegen de Turken en Tartaren. De climax komt er bij het bezoek de Vlaamse monnik Pieter de Eremyt aan Jeruzalem. Hij stelt tot zijn verontwaardiging vast hoe de Turken de voor hem sacrale plaatsen tot stallen hebben gedegradeerd en hoe ze spotten met zijn godsdienst. Hij besluit er iets aan te doen.
Terug in Vlaanderen en Europa reist hij van dorp tot dorp, van stad tot stad. Gezeten op een ezel, met een wollen kleed om de lendenen, blootsvoets en met een kruisbeeld in de hand veroorzaakt hij overal een grote volkstoeloop. Hij vertelt over de bloedige mishandelingen van de christenen in zijn heilig land. Stilaan ontstaat er over heel West-Europa een razernij tegenover de Turkse houding. Pieter de Eremyt slaagt er in het jaar 1095 in om de paus te overhalen om de oorlog tegen de Turken te laten prediken. Robrecht II, graaf van Vlaanderen zit amper twee jaar op de troon.
De pauselijke oproep tot een vlammende rechtvaardige en gewettigde oorlog veroorzaakt grote geestdrift niet enkel bij de edelen en ridders, maar ook bij de gewone mannen en vrouwen. Het rode kruis, als teken van hun belofte wordt op de kledij genaaid of met gloeiend ijzer in hun huid geschroeid. De voorbereiding voor de eerste kruistocht is begonnen. De moedigste ridder van zijn tijd is Godfried van Bouillon die zijn heerlijkheid in Bouillon verkoopt aan de bisschop van Luik en dat geld aanwendt om er een krijgsmacht van wel 100.000 man mee te financieren.
Het leger vertrekt naar Constantinopel waar de bijeenkomst van de kruisvaarders van alle landen zal plaatsvinden. Het Vlaamse leger staat onder leiding van hun jonge graaf Robrecht en het Franse leger wordt geleid door Hugues de Groot, de broer van de Franse koning. Beide legers vertrekken eveneens naar Constantinopel.
Het ontzaglijke christelijke leger trekt zegevierend door klein Azië waar ze halt houden. De kronieken vertellen over de ontelbare heldendaden van Godfried van Bouillon maar ook de graaf van Vlaanderen laat zich onderscheiden. De Grieken noemen hem de “zoon van St.-Joris” en de Turken betitelen Robrecht als “het zweerd van de christenen”. Uiteindelijk krijgt hij de eretitel Robrecht van Jeruzalem.
Aanvankelijk zijn er voldoende levensmiddelen voorhanden om het Europese leger te ravitailleren. Op het einde van het jaar staan de legers voor de poorten van Antiochië, een stad die vestingsmuren bezit van wel 3 meter dikte en versterkt is met 130 torens. Na maanden van dagelijkse bestorming en beproefd door honger, dorst en algemene verzwakking, slagen ze er in een ultieme aanval in om de stad in te nemen.
Het kruis wordt op de wallen van Antiochië neergeplant. De kruisvaarders begaan er – haaks op hun eigen geloof – schandelijke wreedheden op de verslagen Saracenen. Het bekomt hen slecht, want naast het gebrek aan levensmiddelen breekt de pest uit en in een tijdspanne van 30 dagen sterven er maar liefst 50.000 kruisvaarders. En het wordt nog erger: de Fransen hebben besloten de terugreis aan te vatten en laten de christelijke legers achter in Antiochië waar ze op hun beurt opnieuw belegerd worden door een ontzaglijk Turks leger onder leiding van de Sultan van Moussoul.
Toch slagen de legers er in om de Turken te verslaan. Tijdens de slag sneuvelen 100.000 Turken en telt het chistelijke leger 4000 verliezen. Begin 1099 kunnen de kruisvaarders eindelijk doorstoten naar Jeruzalem. Van de 900.000 man die het kruis hebben aangenomen blijven er maar 60.000 meer over als ze uiteindelijk het einddoel van hun reis bereiken en de heuvels van Emaus beklimmen.
Maar ook Jeruzalem blijkt moeilijk in te nemen. De stad wordt bezet door 40.000 Egyptenaren. Er volgt een bloedige slag. Slechts na het bouwen van 3 zware stormrammen kan uiteindelijk een doorbraak geforceerd worden. Op 15 juli 1099 wapperen eindelijk de kruisbanieren boven de muren van Jeruzalem: de stad is ingenomen door de kruisvaarders. Wraak is genomen op de ongelovigen.
Er dient een koning van Jeruzalem gekozen te worden. Veel van de voornaamste veldheren achten Robrecht-Korte-Knie van Normandië of onze Robrecht, graaf van Vlaanderen geschikte kandidaten, maar beiden verzaken aan de titel omdat ze terug willen keren naar hun vaderland. Uiteindelijk wordt Godfried van Bouillon tot koning van Jeruzalem uitgeroepen. Het rijk van Godfried zal echter niet zo lang duren want amper één jaar later wordt hij ziek en sterft hij. Hij wordt opgevolgd door zijn broer Boudewijn.
Robrecht van Vlaanderen en de zijnen komen in 1100 met roem overladen terug bij hun huisgezinnen in het vaderland. Ze worden in Vlaanderen als helden ontvangen. Maar Robrecht krijgt al snel te maken met diezelfde vijanden die het zijn vader ook al zo moeilijk maakten.
Tussen 1100 en 1110 volgen meerdere veldslagen tegen de legers van de graaf van Henegouwen die in een verbond met de Engelse koning is getreden met als bedoeling de heerschappij over Vlaanderen over te nemen. Robrecht slaagt er in de Engelse invasie af te slaan en sluit zich in 1111 aan bij het Franse leger van Lodewijk de Dikke (koning van Frankrijk) dat eveneens strijd levert tegen de Engelsen. Het Engelse leger wordt verslagen te Gesors in 1111, maar bij een val van zijn paard op de brug van Melun wordt Robrecht van Jeruzalem zwaar gewond en sterft hij aan de opgelopen verwondingen. Hij wordt begraven in de H. Vedastuskerk van Arras.
Dit is een fragment uit Boek 2 van De Kronieken van de Westhoek
