De kroniekschrijvers hebben de smaak te pakken. De tabloids van de oude tijden bestaan dan nog in een andere vorm. Smullen van decadentie en het sterrendom zal wel van alle tijden zijn. De luister die het huis van Bourgondië hier weer tentoonspreidt is dan ook wel een uitgebreid verslag waard.
De voorbije dagen ben ik begonnen aan een nieuwe kroniek: ‘De Kroniek van Brugge’. Alvast een voorproefje (heet van de naald)
De spoorlijn van Lichtervelde naar Adinkerke was nog niet opengesteld (inhuldiging ging door op 5 februari 1870) en reeds dacht men aan goede verbindingen met onze dorpen.
Arnulf de Bevere komt in 940 naar Vlaanderen
In Vlaanderen kan hij zich thuis voelen. Vlaamse graaf Arnulf I van Vlaanderen en Arnulf de Bevere zijn immers neven aan moeders kant. De vader van Arnulf I, Boudewijn II, was immers de zoon van Alfred De Grote. Beide Arnulfs hebben dus allebei dezelfde illustere grootvader. Arnulf I van Vlaanderen kan natuurlijk de ervaring die zijn neef heeft met het bouwen van burchten en versterkingen en zijn militaire expertise heel goed gebruiken. Vooral in het oogmerk van zijn strijd tegen de agressieve hertog Willem van Normandië. Arnulf de Bevere wordt op geen tijd de belangrijkste vazal van de graaf van Vlaanderen. Bij afwezigheid van de graaf, dient de Bevere het bestuur van het graafschap op zich te nemen. In ruil voor zijn expertise krijgt hij domeinen en gronden ter beschikking.
Zo duiken we het jaar 1385 binnen waar er onmiddellijk sprake is van een grote vondst in de Boterstraat. Er zal een nieuw stenen huis gebouwd worden en bij het verwijderen van oude funderingen wordt een marmeren trap blootgelegd die de ongetwijfeld verbaasde bouwvakkers leidt naar een gewelfde kelder die geschraagd wordt door 6 pilaren, ook al van marmer.
De Dampierres zijn definitief door de mand gevallen Hoe kan je de toestand in Vlaanderen […]