’t Is beter een veugel in de hand als twee op d’haeghe.
Wat baat de keerse en bril, als den uyl nie zien en wil.
En de kraaie, preus lik viêrtig, gink ’n hitje rechter zitten ip euren tak en ze’n a ’t nog nie in de mot dat ’t voske ip de skuum gekommen wa. Ze wiste wel, da ’t ne liêlike, liêpe potter wa, ma je kostege ’t zo skoone zeggen, dasse’r gin dink in en a, dattie eur liêlik an ’t arranzeren was. En ’t lag zuste ip ’t puntje van zijn tonge om te zeggen : Kraaie, ‘k zie u toch zo gêren, ‘k zou u kennen ipeten. Ma j’a ’t nog ziêre ingeslik, want da gink te skurdig zijn.