Ballen op komst

Anno 1916, op de 1ste januari. Loker. Luitenant Forster. De winterprik liep snel op zijn eind maar de modder bleef achter als een vriendelijke herinnering aan de voorbije maanden van ontbering. Nu hadden overnacht nog slechts lichte vrieskou terwijl het toen ijskoud was als we ’s morgens buitenkwamen. Jullie zouden zich waarschijnlijk vragen wat een ‘koolbak’ betekende, wel dat was een houwitser van 5.9 inch of 150 mm die ontplofte met het lawaai van de donder en grote volumes aan zwarte rook produceerde. Men kon die heel goed horen afkomen, net boven onze hoofden leek hun geraas wel aan dat van een sneltrein die aan 100 km per uur reed. ‘Wollige beren’ (Woolly bears) waren dan weer hoog explosieve shrapnel-granaten die in de lucht ontploften en zorgden voor immense wolken van witte en gele rook. Telkens zo’n shrapnel op ons afkwam hoorden we een afgrijselijk geluid en dan men zich best zo dicht mogelijk bij de borstwering verstoppen.

Loopgraafvoeten leken het best op bevroren voeten. We kregen die door langdurig te blijven staan in water en modder, de bloedcirculatie verdween uit de voetzolen zodat die na een tijd aanvoelden als compleet dood. Momenteel hadden we daar niet echt veel last van. De Hunnen beschikten over een vliegende torpedo die ze ons maar al te graag toewierpen. Een tuig dat ik kon vergelijken met een 350mm-granaat die volgepropt zat met hoog-explosieven. Eerst was er die doffe plof die we konden horen in de loopgraven van de Hunnen en dan zagen we die reuzengranaten opstijgen in de lucht. De bommen vlogen de hoogte in en aanvankelijk hadden we er geen idee van waar ze het land zouden bereiken.

Het was kijken en afwachten, en daar precies kwam een goede voetbaltraining perfect van pas. De vliegende torpedo’s hadden inderdaad iets van een verre pas, een lobbal waarvan je de plaats van aankomst vrij goed kon van inschatten. Dat kon natuurlijk wel als er maar enkele van die ‘ballen’ op komst waren. Maar als er al twintig of dertig op het zelfde moment door de lucht kwamen aanvliegen betekende dat wel heel wat meer voor onze zenuwen. Vooral als ze dan nog neerploften in een nabijgelegen gracht. En dan hadden we natuurlijk nog de ‘worsten’. Die hadden een lengte van 50cm met een doormeter van 10cm.

Ook die projectielen vlogen eerst tot op grote hoogte en ze kwamen dan omlaag met een zwiepend gerucht. We konden hun vlucht perfect observeren. De Duitsers beschikten ook over bommen en geweergranaten die dan veel kleiner waren maar verdorie wel veel schade konden toebrengen. Maar de Hunnen hadden het natuurlijk niet allemaal om te zeggen want de geallieerden hadden ook zo hun uitvindingen gedaan.

Tuigen die al even goed of misschien wel beter waren. Ik veronderstelde dat je in de krant gelezen had over een van onze jongens – Jackson – die een medaille gekregen had omdat hij de lont van een worst die naast zijn loopgraaf was neergevallen snel had kunnen verwijderen en daardoor zijn eigen leven maar ook veel andere gered had. De jongen zat in mijn eenheid en we waren allemaal verschrikkelijk trots op hem. Terwijl we ons leven leidden in de loopgraven, bouwden we nu eens een dug-out hier of een borstwering daar, of groeven we loopgraven op andere plaatsen. En dat allemaal terwijl we er nooit een idee van hadden wanneer het geschut weer zou beginnen.

In most cases, the side effects are mild and manageable http://www.unica-web.com/ENGLISH/2017/darko-basheski-member-of-the-jury.html viagra no prescription but there are rare cases of much severe conditions that had happen to only few users. These is the cost-effective generic drugs soft pill cialis are easily accessible online – including Dapoxetine. Additionally, THC is a proven appetite stimulant; this gets your digestive juices flowing and makes for a severely weakened immune system. soft cialis pills We believe that the answers do not lie tadalafil 25mg browse around this in behaviors but in the thinking that produces the behaviors.

Ons bataljon had Kerstdag doorgebracht in onze logeerplekken en dat was best een vrolijke tijd geweest. Oudejaarsavond brachten we helaas door in de loopgraven. Die nacht was het uitzonderlijk stil met alleen maar wat zeldzaam geweer- of mitrailleurvuur. Maar toen het middernacht werd sprongen onze mannen die niet van wacht waren recht en begonnen ze hele geweersalvo’s af te vuren. Ze lieten weten aan de Duitsers dat er hen een warm jaar te wachten stond. Het werd dan plots weer voor een tiental minuten stil tot er een ondernemende vijand ons plots ‘A Happy New Year’ toeschreeuwde.

Ja, zo ver uiteen zaten we niet van de Hunnen, hoe vaak hoorden we hen niet praten of op hun mondmuziek spelen. We hadden een of twee katten in onze loopgraven en die beesten waren enorm populair bij de mannen. De volgende morgen zagen we op de Duitse borstweringen plots een fox terrier rondhuppelen. Ik vermoedde dat ze ook wel een deel katten en honden moesten huisvesten in hun loopgraven. Nog niet zo lang geleden kwam er een van hun katten door het niemandland om ons een bezoekje te brengen en het dier was door een van onze eenheden geadopteerd.

–

Uit ‘De Grote Kroniek van Ieper’ – werk in opbouw