‘Trakteren?’, zei Pé, ‘ik wil wel, op voorwaarde dat ik van elk een schone pieper krijg.’
Men schrijft ons uit Boezinge:
Voor enige weken had hier de plechtige begraving plaats van juffrouw U.V., lid van de Congregatie van O.L.V. onbevlekt, en al de congreganisten werden op de plechtigheid uitgenodigd.
Na de dienst moesten die lieve maagdekens de maaltijd bijwonen die hen aangeboden was, uit dankbaarheid voor al de gebeden die zij gestort hadden tot lafenis van de ziel van de overledene.
Alles liep gelijk op wieltjes. Na de maaltijd gaf de prefecte bevel huiswaarts te keren en zij zelf toonde het voorbeeld. Maar niet zohaast was ze vertrokken of de blijgeestigste der meisjes besloten nog eens terug te keren naar de herberg waar de maaltijd was opgediend geweest.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ze waren nauwelijks terug of Pé De Kemele die er altijd bij is als het er op aankomt leute en plezier te maken, kwam de herberg binnen gesukkeld onder voorwendsel van de manchetten te halen die de perfecte vergaten was.
Aanstonds schaarden zich al de congreganisten, die allen verblijd waren, rond de nieuw binnengekomen gast en riepen om het meest; ‘Pé, Pé, gij moet trakteren! Gij moet trakteren!’
‘Trakteren?’, zei Pé, ‘ik wil wel, op voorwaarde dat ik van elk een schone pieper krijg.’
‘Toegestaan’, riepen de meisjes vol vreugde uit.
En Pé begon te totteren, te kussen en te lekken dat het schuim uit zijn mond liep. En dan gaf hij een tournee kappers.
Pé had er smaak in gevonden en hij wilde een tweede tournee geven op dezelfde voorwaarde, maar het schoon zwart krullenbolletje Orinda moest hem de eerste zoen geven.
De meisjes stonden het allemaal toe, maar ze besloten eens ferm de draak te steken met Pé. Ze maakten hun handen zwart en naarmate dat Pé naderde om haar te kussen, laaiden en streelden ze hem in het aangezicht dat hij welhaast meer aan Congolander leek dan aan een christen mens.
De personen die in de herberg aanwezig waren, lachten ze te barsten en Pé werd weldra gewaar dat hij gefopt was. Hoe groot was zijn verslagenheid toen hij zijn zwart gemaakt gezicht in de spiegel bemerkte.
Zijn vreugde verdween in één ogenblik en hij vertrok zoals een hond met een blik aan zijn staart, wel duizendmaal de congreganisten naar het diepste van de Rode Zee wensende.
Of er op de parochie met die farce gelachen werd, hoeft niet gezegd te worden, en om de eer van de congregatie te redden, besloot de pastoor in de stoel van waarheid te donderden tegen diegenen die dergelijke hatelijke leugens hadden uitgestoken.
‘Wat wil hij spreken over leugens en leugenaars?’, zegden diegenen die het spel gezien hadden. ‘We hebben gezien wat we verteld hebben en de pastoor heeft niets gezien. Indien er een leugenaar bestaat, dan is het wel de pastoor, en hij durft dan nog te beweren dat zijn kuip een stoel van waarheid is, we bevestigen dat het een leugenaarskuip is, waar men niets anders doet dan lasteren en liegen, eerlijke mensen aan brokken trekken en appels voor citroenen verkopen.’
Uit de krant van 1892 – www.historischekranten.be –
