Een inwoner uit Vlamertinge vertelde op zekere dag aan al wie het horen wilde dat hij een echt everzwijn gevangen had. ‘Ge weet wel; zo een als er alleen in de Ardennen te vinden zijn.
Een inwoner uit Vlamertinge vertelde op zekere dag aan al wie het horen wilde dat hij een echt everzwijn gevangen had. ‘Ge weet wel; zo een als er alleen in de Ardennen te vinden zijn. Men raadde hem dan ook aan om zijn zeldzame vangst als geschenk aan te bieden aan de dierentuin van Antwerpen, hetgeen hij dan ook deed in een speciaal schrijven aan de directie van de dierentuin.
Ginder schenen die heren het dan ook te menen, want er werden aanstonds maatregelen getroffen om het dier per spoor te kunnen vervoegen, zodat de nodige kist en het daarbij horende alaam de weg naar Vlamertinge opging, niet echter zonder dat twee oppassers tot taak kregen insgelijks de reis te maken en ter plaatse het nodige te doen om het dier heelhuids naar Antwerpen over te brengen.
Groot was echter hun verwondering toen ze voor de zeldzame vangst geleid werden…want het ging hier niet om een everzwijn maar wel om een ‘egel’ die hier in de omgangstaal ook wel everzwijn genoemd wordt.
Dat ze het beestje ter plaatse lieten hoeft wel niet gezegd, zodat beide heerschappen van een kale reis moesten huiswaarts keren. En ….. of er gelachen werd met de historie van dat ‘everzwijn’ die echter waar gebeurd is.
Uit ‘De Poperingenaar’ van 18 september 1948 – www.historischekranten.be –
