We gaan naar de West-Vlaamse bergen! Aan de horizon krijgen de bulten van deze bergen een vaster gestalte. Het is alsof ze naar ons toe komen: de Kemmelberg, de Scherpenberg, de Rodeberg, de Molenberg en juist over de grens de mooie trits van de Zwarteberg, de Katsberg en de Casselberg, in Frans-Vlaanderen, ooit onze eigen Vlaamse grond.
We gaan naar de West-Vlaamse bergen! Aan de horizon krijgen de bulten van deze bergen een vaster gestalte. Het is alsof ze naar ons toe komen: de Kemmelberg, de Scherpenberg, de Rodeberg, de Molenberg en juist over de grens de mooie trits van de Zwarteberg, de Katsberg en de Casselberg, in Frans-Vlaanderen, ooit onze eigen Vlaamse grond. Afgebeten van het smakelijke Vlaamse land door de vraatzucht van Fransen koningen.
Zover de blik reikt, turen wij op de grond, die eenmaal de onze was. Daar wonen nog mensen, hoe verfranst ook, die Vlaams spreken, en, soms zonder het zelf te willen of te weten, nog Vlaams voelen. Zie, we kunnen ze met de vinger wijzen, de oude Vlaamse torens uit dit schone noorden, uit de Westhoek: Belle, Cassel, Steenvoorde, Arneke.
En hoeveel steden en dorpen liggen er niet daarachter, nog met hun ronde Vlaamse namen, waar de mensen, ondanks hun nieuw burgerschap, nog vaak trouw blijven aan de eigen aard en er sprake is van het oude vaderland.
Een ware Vlaming kan den blik niet afwenden van deze afgescheurde Nederlanden. Geen wonder dat enkele beste Vlamingen veel opgeofferd hebben, om de christen en Vlaamse ziel van dit schone land te redden, en gaaf te houden.
Langs alle kanten kruipen lichte dennenbosjes de hellingen op. Een gezonde lucht waait over dit schone land. We hadden gewild dat Kemmel nog een eind verder lag. We waren er buitengewoon vroeg. Vader was pas thuis van de mis, en klaar om ons te vergezellen. De fietsen werden thuis gelaten. En doorheen het mooie Kemmeldorp klimmen we naar de berg toe.
Hoe hoger we komen, hoe verder we kunnen kijken over een steeds groeiend landschap. Land en weg, bos en beemd, het rijst en daalt als een lied. Een land dat zingt, het wiegende zingende land van de Vlaamse Ardennen. Niet zonder blazen komen we boven op het hoogste punt van West-Vlaanderen, de 160 meter hogen Kemmelberg, We stoppen niet van klimmen. Excelsior, hoger op! Naar de 18 meter hoge uitkijktoren, om van daaruit een van de machtigste vergezichten te aanschouwen, die ik ooit in mijn leven heb mogen aanschouwen.
‘Nergens heb je vermakelijkere landstreken’, deze uitspraak is er een van onze grote schilder Peter Pauwel Rubens. Sanderus, de grote Vlaamsche toerist en snuffelaar uit de Spaanse tijd, vertelt letterlijk: ‘Wanneer Peter Pauwels Rubens, de Apelles van deze eeuw, van zijn reizen door Duitsland, Italië en Frankrijk in de Nederlanden terugkwam, en over de berg van Kemmel stapte en zijn ogen naar den kant van Belle en Nieuwkerke opsloeg, zei hij met verwondering, dat, waar hij ooit geweest was, hij nergens vermakelijker landstreken had aanschouwd.’
Geloof Rubens als ge ons niet geloven wil! Het panorama daar is werkelijk een stukje paradijs!
Heel West-Vlaanderen ligt vóór ons. Opengerold als een wonderlijk kaarttapijt. De lucht is kristaalhelder. De zon heeft het laatste asemke nevel opgeslorpt. We kijken maar naar Ieper, Poperinge, de IJzertoren, Sint-Niklaas van Veurne, de blanke duinen, Oostende, Roeselare, Kortrijk..
Vlak vóór ons ligt de gouden zonneklad van Dikkebusvijver. Daar ligt Loker, en ginds Westouter, de parel van de West-Vlaamse dorpen, met zijn Hellegat, een donkere ravijn in de bergen.
Naast ons en achter ons liggen de Franshe steden Rijsel en Armentieres. In het zwarte land van Valenciennes, Douai en Bethune roken hoge fabriekschouwen. En ginds Duinkerke, de oude zusterstad van de Vlaamse havens. Er komt geen einde aan: Cassel, de Katsberg, bekroond met het oude Trappistenklooster…
–
Uit ‘Ons schoon Westvlaanderen’ van F.R. Boschvogel van 1945
