Van een magere vent zeiden we: ‘hij valt uit zijn kulten’, of nog schilderachtiger: ”t is al kop en kulte!’.
Kulten was in mijn jonge tijd nog heel gebruikelijk voor ‘kleren’. We hadden allemaal onze beste en onze weke kulten. Als ik een handje toegestoken had op het land of in de stallen en terug naar mijn kamer kwam om te studeren, dan zei mijn moeder gewoonlijk; ‘doe je vuile kulten af en trek propere kleers aan’.
Iedereen in de streek, vooral buiten Stavele, de gemeente waar het voorviel, weet te vertellen over de geheimzinnige gebeurtenissen die meer dan honderd jaar geleden zijn voorgevallen op Coene’s hof.