A-t-er entwaar nog menschen oes aandacht verdien’
’t Zijn zeker wel de mannen die met de vuilkarre riên:
Altijd ip toer, deur regen en deur wind,
Achter alles wat dat iedereen ’t bezien weird niet meer en vindt.
A-t Ons Heere in ’t begin hier de wêreld schiep,
Hêt-ie, binst dat Adam ne keer neere lag en sliep,
Stilleweg een bêtje aan zijn karkas gefrutst,
En haastig ’teerste vrouwmensch in mekaar geprutst.
De mensen aldaar wisten toen wat een ezel waard was en wat een ezel kon. Jaren en jaren ver was de ezel, aldaar, het trek- en lastdier van garnaalkruiers en van hoveniers. De garnaalkruiers gingen met hun ezeltje de zeevette halen op het strand of aan de haven van Nieupoort; de hoveniers voerden met hun ezeltjes hun groenten naar de markten van Oostende, Nieuwpoort, Veurne en Diksmuide. De groenten van Lombardsijde waren verre en naar bekend, en de vroege duinaardappels zijn tegenwoordig nog geprezen.