’t Waren slechte boerenjaren en een boer van ‘De Brabant’, een wijk te Poperinge, hing aan de balie. Ze waren zwart van d’armoe en een gebuur zou een zwijn gaan stelen.
’t Waren slechte boerenjaren en een boer van ‘De Brabant’, een wijk te Poperinge, hing aan de balie. Ze waren zwart van d’armoe en een gebuur zou een zwijn gaan stelen. In de put van de nacht ging hij op weg en, bij de balie gekomen, zag hij licht op de vaute. Spijtig, dacht hij alzo, ’t zal nog verloren moeite zijn. Maar meteen kwam het hem te binnen dat ze daar een kind verwachtende waren.
Zijn ogen begonnen door den donkeren te zien en het docht hem dat hij daar, onder de vautvensters aan de huisgevel, lijk twee donkere schauwen zag roeren. Hij kwam op zijn tenen dichter en dichter, en waarlijk, ’t waren er twee in kapmantel, twee vrouwmensen …
Hij stond en horkte en hoorde ze zeggen tegen malkaar: ‘ … We moeten opletten dat we niet te late zijn, van als ’t kind ter wereld is moeten we gereed zijn.’
Twee toveressen! Zo flitste ’t door zijn hoofd. Geen moment te verliezen.
‘Chè-è-è-è … ‘ hoorde hij almeteens en ‘God zeegje en bewaar je … ‘ zei hij. En weg waren ze, alle twee, weg en deure lijk vliegende vendels, hij voelde de wind in zijn aanzichte.
En ’t docht hem dat er, in ’t wegvliegen een stemme zei: ‘We zijn gefopt’.
Ge moet weten dat , als een nieuwgeboren kind ter wereld komt en dat het de eerste keer gewassen is, de toveressen er geen kwaad meer aan kunnen doen. Hij had zelf verschoten en peisde op geen stelen meer.
De voordeur was gesloten, hij klopte en wat doe je gij hier, vroeg de boer die opendeed, wat hapert er? Ewel boer, ik moet je entwat zeggen …
En de man deed zijn gevarenesse uiteen en dat hij gekomen was om een zwijn te stelen. En zo content was de boer, dat hij zei: ‘Je moet geen meer stelen, je krijgt er een voor niet, ’t is er aan verdiend.’
Uit Biekorf van 1962
Vertelsels uit het Westland – A. Bonnez
