Zo wreed kan de mens zijn

Al houd ik niet van gruwelhistories, toch wil ik hier vertellen over het folteren in vroegere eeuwen, al was het maar om u een afschuw van de wreedheid te doen krijgen.

Een schrijver uit de 15de eeuw, Hypolytus van Marsillis, uit Boulogne, somt veertien verschillende foltermethodes op; een andere filosoof geeft er ‘maar’ dertien. Een van de methodes bestond in het kneuzen of breken van de ledematen door middel van touwen of machines voor dat doel geschikt.

Een andere methode was het met geweld inpompen in het lichaam van vloeistoffen zoals water, olie of azijn. Kokend pek werd soms op bijzonder teergevoelige plekken van het lichaam aangebracht, en de aanwezigheid van kokend hete eieren in de armholtes was, zo men beweert een werkelijk uiterst praktisch middel om aan de weerbarstigen bepaalde argumenten bij te brengen.

Het inbrengen van dobbelstenen tussen vel en vlees was werkelijk een heel onaangename prikkel voor de betrokkene, maar toch vraagt men zich af waarom men bij voorkeur zijn toevlucht nam tot dergelijke zonderlinge voorwerpen en niet tot bijtende vloeistoffen of iets dergelijks.

Men was ook erg verkikkerd op de methode van de brandende kaarsen. Hierbij ging men als volgt te werk. Men bond de ‘patiënt’ eerst zodanig vast dat hij geen kik meer kon geven. Dan bond men hem kaarsen aan en naarmate de kaarsen opbrandden, verteerde het vlees van de vingers mee.

Bij wijze van afwisseling echter kon het ook gebeuren dat je op je rug werd vastgeklonken op een bank en men van op een zekere hoogte met de regelmaat van een klok waterdruppels liet tokkelen in de maagholte.

Een schijnbaar zachte foltering die men vermoedelijk geleend had van de Chinezen die de druppels echter laten vallen op het glad geschoren hoofd van hun slachtoffer. Een foltering die aan gruwelijkheid niet onderdoet voor de overige. Want na kortere of langere tijd is het gevoel van het lichaam en de aandacht van de geest ten volle geconcentreerd op dat ene kleine plekje van het lichaam. Het neerkomen van de druppels is voorafgegaan door een uiterst geweldige spanning van verwachting en als de druppel eindelijk valt, wordt hij aangevoeld als het springen van een bom. Nadat het uithoudingsvermogen is uitgeput treedt er een ontzettende razernij voor in de plaats.

Een van de eigenaardigste methode die echter absoluut geschikt waren heette men om iemand te overtuigen de ‘zoutwatermethode’. Hierbij drenkte men de voetzolen met zoutwater en liet het eenvoudig aflikken door … geiten. Het ‘nuttig’ effect van dit procedé moet vermoedelijk hebben gelegen in de ‘kietelachtige’ gewaarwording. Lezers die aan de ‘efficiency’ hiervan mochten twijfelen raad ik ten sterkste aan zich praktisch hiervan te overtuigen. Erg duur lijkt me dit experiment niet.

Soms werd het slachtoffer ook gebonden in een ijzeren stoel die dan trapsgewijze steeds dichter en dichter bij een gloeiende oven werd geschoven en terwijl het vlees bakte en krulde op de schenken, dreunde de stem van de folteraar in de oren om op te wekken tot bekentenis en berouw.

Als dat roosteren en bakken nog niet afdoende bleek, gesteld dat men nog begiftigd kon worden met een stel laarzen waarin kokend water werd uitgegoten met het gevolg dat, wanneer de laarzen werden verwijderd er niet veel meer overbleef dan afgekookte beenderen.

Het pletten van de duimen tussen schroeven was ook een degelijke liefhebberij en het uit elkaar rukken van de gewrichten was een programma waarvan men helemaal niet zo afkeurig stond. Soms werd een zwaar gewicht bevestigd aan de voeten, de handen werden samengebonden, een touw werd onder een arm doorgehaald en het hele zaakje aan een balk opgehangen.

In het ergste geval bleef het slachtoffer dus bengelen totdat het bij stukjes en brokjes weer naar beneden kwam. Of het werd horizontaal uitgestrekt, zwevend in de lucht aan touwen die aan handen en voeten waren bevestigd terwijl elke poging om ‘door te gaan zakken’ in de kiem werd gesmoord door de vlijmscherpe pin die rechtop stond onder de rug en bij iederen poging tot zakken de ruggegraat op heel onaangename manier ‘prikkelde’.

Wat de methode van het vierendelen betreft, deze behoorde feitelijk tot de executiemethoden omdat het resultaat in geen geval twijfelachtig kon worden genoemd.

Na het toepassen immers bleef er voor bekennen en berouw geen greintje kans over. De vier stukken die het residu vormden werden eenvoudig opgepakt en elk aan de vier hoofdwegen tentoongesteld. Vaak kwam het ook voor dat men haastig het hele geval verzamelde, op een stapel hout wierp en in brand stak.

–

Uit ‘Het Wekelijks Nieuws’ van 18 augustus 1956