De maanden van het jaar en het leven van de mens
Een schrijver uit de oude tijden heeft gezegd dat de twaalf maanden van het jaar als het ware tweelingbroers zijn, van verschillend lichaamsgestel, van ongelijke aard, en dat ieder der maanden een tijdstip in het leven van de mens verbeeldt.
Zo is januari de eerste leeftijd. Het zijn de vijf eerste jaren. Men komt uit de warklomp, uit de verwarring, uit de chaos, de lucht is nog duister, het is nog nacht in het hersenbegrip.
Op het einde van februari telt de jaargang tien jaren. De wolken die ons omgeven zijn nog niet wit, maar zijn ook niet zwart meer. De lucht komt helder, het verstand ontvangt de eerste lichtstralen, het hart begint te ontluiken.
Maart is het einde van de kindsheid, de dageraad van de jonkheid. In maart geschiedt de eerste ontluiking van de natuur, schieten de eerste stralen van de zon en ontwikkelen de eerste stralen van de geest.
De eerste dag, April, telt de jaargang vijftien jaren. Tot aan die ouderdom is de jongman in het college. Men stelde volle vertrouwen in de beloften van de zo moeilijk aan te leren wetenschappen. Liefhebbers waren wij van de grote schitterglans van de natuur, vol waren we van geestontspanning.
Op die ouderdom heeft nog geen drift ons hart verleid, de ziel is nog sluimerig en blijft gerust en helder, is zo zuiver en klaar, zo stil en zacht, en is te vergelijken aan een heldere waterplas die de schone sterrenhemel weerkaatst.
Mei verbeeldt het twintigste jaar, de eerste straal, de eerste bloem, het eerste liedje. De eerste liefde ontwaakt in ons hart, hecht er zich aan vast en omsingelt het geheel en volledig.
In de maand juni, het vijfentwintigste tot het dertigste jaar, schijnt het leven stil te houden. De wetenschappen hebben hun oneindige schatten vertoond, en de waarde van hun vermaken meegedeeld. Op het dertigste jaar begint de toekomst zich klaar voor de ogen te ontrollen, en gelijk aan een verafgelegen en dampachtig landschap, waarvan geheel de aftekening de jongeling eerst verwart, veranderlijk en onzeker voorkomt, daarna zich ineenmengt om weldra vast te stellen volgens een volmaakte en wonderlijke samenluidendheid.
Van juli tot september, verbeeldende van het dertigste tot het veertigste jaar, zit de lucht vol vuur, de droombeelden verdwijnen gelijk de rook, de hoogmoed steekt haar hoorns uit. Nu is de mens in zijn volle krachten en in het bezit van al zijn toestandmiddelen.
Van september tot oktober zijn we aan het vijfenveertigste jaar. De luisterlijke en schitterende zon is aan de ondergang in de natuur en bij de mens. Net zoals de Helias van de oude tijden, die in de zee trad, zo ook treedt de mens in de ouderdom en op gelijke wijze als de zee in haar wateren de laatste zonnebrand weerkaatst ook het vijftigste jaar de laatste begeerten van de harten. En daarna begint de nacht.
Sterrennacht, zacht en kalm voor enkelen, donker en verschrikkelijk voor veel anderen. De twee laatste maanden van het mensenleven. De opkomende noordenwind heeft de laatste bladeren van de bomen meegesleept, de lucht werd duister.
Van tijd tot tijd ontwaart men nog een laatste straal van de zon, als het ware om het verleden van de mens te doen herinneren. Soms gelijk een vuur dat niet goed uitgedoofd is, komt zijn ziel in opgetogenheid; het zijn de zeldzame zonnestralen van november.
Dan is het december. De sneeuw bedekt de toppen van de bomen en gaat insgelijks de kruin van de mens bedekken en bekronen.
Vaarwel kindsheid, jonkheid en rijpe jaren. De bozen sterven vol droefheid over het kwaad dat ze gedaan hebben. De deugdzamen sluimeren de zachtende slaap van de dood, gerust dat ze zijn door het goede dat ze verricht en gesticht hebben.
–
Uit ‘De Toekomst’ van 1889 – www.historischekranten.be –
