Hoe onze eerste moeder Eva de spraak kreeg
Vader Adam, zaliger memorie, toen hij Eva tot vrouw kreeg, was er, in ’t eerste opziens, uitnemend tevreden van. Maar hij ondervond allicht dat er een foutje aan was. En als God hem den naasten keer tegenkwam en vroeg: Ewel Adam, hoe stelt gij het met uwe vrouw Eva!
Uitmuntend wel, zei Adam, zij kan maar zo fraai en gedienstig zijn, maar ongelukkiglijk…
Hoe, zei God, hapert er wat mee?
Ongelukkiglijk, zei Adam, zij kan niet klappen!
Ha! Dat weet ik, zei God; en houdt ge daar veel aan dat ze kan klappen?
’t Ware voorzeker een aangenaamheid te meer, zei Adam.
Ewel, zei God, ziet gij dien boom daar? Neem een bladje van dien boom, één bladje, leg het op Eva’s tong en ze zal kunnen klappen!
Dank u God, zei Adam, dank u, en hij ging blij en welgezind naar dien wonderbaren boom.
Onderwege dacht hij in zijn eigen zelven: ‘als één bladje de sprake geeft, ik kan niet missen met twee, drie bladjes te doen, dat en kan geen kwaad: liever zeven woorden te veel dan een te kort, daar komt geen sleet op de tong!’
Zo gedacht, zo gedaan; Adam nam drie bladjes mee en legde ze als hij thuis kwam op Eva’s tong. Seffens ging onze eerste moeder aan ’t klappen en dat met zulk een geweld dat Adam ervan verschoot.
Adam had schoon te zeggen om haar tot bedaren te brengen, hij kreeg nooit het laatste woord meer.
Heer der Heren toch, zei Adam de eerste keer dat hij bij God was, wat heb ik daar gevraagd!
Ewel Adam, zei God, kan Eva nu klappen?
Klappen! zei Adam, klappen, mijn God, gij zoudt dat moeten horen: ’t is om er hoorndul van te worden! Te veel is te veel!
Hoe komt dat, zei God, hebt gij mijn raad niet gevolgd?
Ja, zei Adam, ik heb hem ongelukkiglijk maar al te wel gevolgd; in plaats van een bladje, heb ik er drie op haar tong gelegd, en ik weet aan welke prijs!
Maar….. is daar geen remedie tegen? Zijn er nergens geen bladjes die dat spreken kunnen intomen?
Neen Adam, zei God, zulke bomen groeien niet in ’t aards paradijs!
–
Uit de krant van 1908 – www.historischekranten.be –
