’t Is stief lange geleên. In de kleene Kaaistrate met al die dood-ouderwetsche dutsen van huizen stond een oud oud kot van een huus.
Van twee oude goudvinders
’t Is stief lange geleên.
In de kleene Kaaistrate met al die dood-ouderwetsche dutsen van huizen stond een oud oud kot van een huus.
Da was toe ’t Jaake Cissen. ’t Was een zeilliemaker van stiel.
En ’t geene dak vertellen ga, da was azoo: z’ hadden da bachten ne zimperpit en dat is teer van versluzen. Als ge daar regelmatig patattezop ingiet en uwen pot er in afpeurt, da komt ’n harde kaste op, ’t vervloert en ’t komt lijk een steen van hardigheid.
Nu, ze moesten dat verdiepen om groter te maken tot dat het zachte grond was en ’t water weere koste zimperen.
Ge moet wel weten: toen waren er nog geen riolen of niet.
’t Waren twee vinten gevraagd om die pit uit te kuischen en osse op ’n zekere diepte kwamen en dat de kaste of was, ze kwamen met hun spa op iets dat zoo holde stuukte. ’t Jaake Cis peisde zeere:
– Oola! ’t Zit da en ’t wadde in van weerde!
’t Gerochte juste noene.
– Ja menschen, zei hij, ’t is tijd om te goan eten! En de twee vinten gingen naar huus om ’t eten.
Maar ze waren nog maar er vandeure of de man pakte de spa en stuukte wok ’n kee er op en hij voelde dat het lijk houtachtig was en ton gerochte hij geware dat het een houten zware hulle was, wel drie, vier vingers dikke. Moar welheere toch, deur den ouderdom was die pothulle gevort. Ze stuukte in en hij zag dat ze ’n iezeren pot dekte waaraan ’n iezeren oore was. Hij ging ’n haak halen en trok met die iezeren haak den pot uit den zimperpit.
En of ie verschoot! Verdoreling, de bovenste lage, ’t was al zilvergeld, al vuuffrankstukken en ’t onderste was al oud oud oud goud uit de Spaansche tijd.
Wat deed hij daarmeê? Hij dronk ’n goe teugske en de twee werkmenschen wierden getrecteerd en ze wisten niet wiender dat er gaande was, maar de reste was voor ’t huus.
Ulder huus was een oud kot die meer stond om in te vallen dan om rechte te bluven, en de mensch heeft z’n huus hersteld en wok in zijn functie.
Alzo is ’t Jaak Cis man geworden.
Wanne van de Valke
In de Valkestrate weunde Wanne in ‘De Valke’ nevens Sint-Antone, maar ge had er Eduard Schacht ertusschen. Wanne is lange dood, ze was al ’n heel oudewetsch mensch met een wit gepupt mutsje – Amelie Filliaert pupte ze altied – en ze wos schoone weie! Ze droeg gouden klokken in heur ooren. ’t Waren druivetakken; kijk, ze waren wel zolang lijk ’n halven vinger! En z’had ’n blauwe stoffierok – dat was dik goed lijk van pardessus. De zondag stond ze daar met ’n klaar geperkte schorte en in de wekedagen blauwe. ’t Is lijk dak ze nog zie..
’t Was toen nog de maalpost die liep van Oostende naar Veurne en hij stond altieds aan ‘De Papegaai’ waar nu ’t college staat.
Hij kwam ’s nuchtens binnen te zes en half en kwam ’s avonds weere te zes en helf en reed toen deure, weere naar Veurne.
’t Is lange geleen en op ’n zekerenavond kwam er familie van Ostende bij Wanne uit de Valke. ’t Waren twee vinten en ze kosten niet weere naar huus.
-Kunnen wiedder hier niet logieren? vroegen ze.
-’t Is maor plekke op de vouwte, zei Wanne uit de Valke. Maar gie mag daar slapen osje durft!
-Ewè, van wienne zou me wie nie durven?
-Hier kan er niemand slapen!, zei Wanne uit de Valke.
-Ewè, wat hapert er hier?
-Ja, welheere, dat is hier kalaberinge ’s nachts. ’t Is hier altieds bie nachte zuk aardig geruchte dat er hier niemand kan slapen. Maar asje durft, hij mag giender were….
En die menschen zijn naar ulder bedde gegaan op de vouwte bij Wanne in de Valcke en gauw in slape gevallen, maar eindelinge wakker gekomen deur geruchte dat ze hoorden maar niet wetende wiene da’t was.
Maar die menschen hielden ulder stief stille in hun bedde en in plate van te slapen, ze hielden ulder wakker.
En kijk, verdorelinge, in de voorzichtigheid zagen ze daar tweem annen binnenkommen met een keeresepanne en die tegen mekaars ziden: ‘zouten wel vaste genoeg slapen? we gaan ne keê gaan kijken.’
En een van de twee is gaan kijken. Hij gaf de twee vinters in bedde ’n ferme schuddinge en trok een brokke dekkinge af en hij zei: ‘ze slapen vaste, we gaan nu aan ’t werk.’ En ze zijn naar een heerd gegaan en hebben een tegel uitgenomen en een grote zak geld uit den pit gehaald en geteld op tafel. En os ze da geld geteld hadden, hoorden de vinters zeggen: ‘ja, alles is juuste en we gaan ’t opruimen en de papieren erbij.’
En topen verdwenen die onbekenden.
Os het nu nuchten was en bij de kimminge van den dag zijn die menschen van Oostende upgestaan en Wanne uit de Valke vroeg; ‘of ze wel geslapen hadden’.
-Extra goed, zeiden ze.
-En eie van niet gestoord geweest?
-Ja, we keken met een ooge half toe. En ze vertelden wat ze gezien en gehoord hadden tegen Wanne. En ze hebben toen alles uitgehaald van onder den tegel uit dien pit.
En die menschen zeiden: ‘kijk, ga naar den paster en vraagt wat die papieren toch meugen zijn en wiene er meê te doen is.’
En Wanne uit de Valke is gegaan. Ze kreeg klaarte en bracht ’t al op zijn plooi. Ze voerde de papieren uut en d’ overschot was voor heur en ze zette een stage op heur doeninge in de Valkestrate. En ze heeft nooit of nooit iets meer gezien of gehoord bie nachte.
–
‘Afgeluisterd’ in de Poperingenaar van 13 oktober 1940 – www.historischekranten.be –
