’t Was opnieuw voor de zoveelste keer kermisse, koekeboterhammen, hespe en gebraan peeren, konijnen en kiekens met suikerboonen en erwitjes en overal taarte.
’t Was opnieuw voor de zoveelste keer kermisse, koekeboterhammen, hespe en gebraan peeren, konijnen en kiekens met suikerboonen en erwitjes en overal taarte.
Buiten en binnen muziek en gezang, de kleine op de pertjes en de groote op hun pietje beste op den boulevard of op de groote markt bij ’t muziek of de keuringe of de koersen.
Dit jaar zijn er feesten geweest zulle en volk van verre en van bij. ’t Schijnt dat er 7500 kaartjes ontvangen wierden op de statie, min of meer zonder ze te tellen deze die binnenreden per fiets of per gespan. Ja de afspanningen waren proppensvol, de laatste ezel bleef half uit, half in het stal zitten! …Zoveel volk! Maar ’t waren toch al geen ezels zullen!
De zondag groote koers voor alle liefhebbers tot aan de Bariere, ze draaiden dan rond een tonne zonder staan, noch zonder drinken en dan duwden ze erop zulle! Peis ne keer wat een glorie voor de gemeente, onder al de vreemden was er maar één Zonnebekenaar bij en ’t was jandorie hij die den eersten aankwam, Leroy van ’t Voermantje, een zee van menschen, duizende kwam toegestroomd, kanon ging af, ’t muziek speelde, een boucké van daljas en margrieten, zooeen schoon kreeg hij in d’ handen, de braven viel bijna in onmacht van kontentement en mijn hartje ’t schoot onder mijn oksel van glorie omdat ’t eene van d’onze was.
’s Namiddags ’t was keuringe voor de geiten en de peerden, flauwe zunne, weinig baartgeitjes, ’t zal de naaste jare beter zijn. De boertjes met de peerden hebben gekletst en gedraafd om alles te verongelukken, de prijzen werden weldra gewonnen en verdeeld, eenige schoone stukken, van belang voor de fokkerij.
Tussen donker en klaren koers op de pertjes door de eenige liefhebbers om ter zeerst, gelukkig geen ongelukken en geen proces. ’s Avonds vuurwerk, ’t donderde en kletterde om hooren en zien te vergaan, eenige marrons vernestelden aan de staken, of kreegen zeer in hun keele, ’t was van de natte zegden ze, maar ze waren straf genoeg.
Lietje van de Pinte was haar wenkbrammen kwijt en Cyrieltje van Saatjes zijn moustache gekort…. door één van die marrons, de brabaçonne moest al meteens spelen want ’t was gedaan zeiden ze en ’t schoot me daar zoo een donderend gepruttel los, de lucht in dat hooren zien verging en dat al naar beneden, kwam ’t goot water!
In een pink was de straat gevaagd en de herbergen ingenomen, meester Huyghe en commissie, muziek en alle inrichters, ge hebt er een handje van. Merci!
–
Uit ‘Het Klokske’ van 1924 – verscheen in Zonneheem van 1973 –
