d’ Henne en ’t ei

E wos doa e blok van en henne
en ze koakelde biekans nooit,
’t adde ’s wienters stief e vrozen
en neur gat was nog niet e dooit.

Mo o de lente e ke echt deure kwam
toen fleurde z’ op en kwam heel rood,
lei en ei en koakelde en broede
lik en echte, ’t was geen nood.

En de kieksches kwoamen uut
de schoale en liepen en piepten
en d’ henne zrogde d’ er voren
nerveus weg en kloekte da we ’t ollomoale horen.

De kloekhenne zette neur schone nere

vo den nacht mi neur plumen wied open
en ze kloekte en kloekte oaltyd mo were
toet dan ze ol kwoamen droender ekropen.

Mo ’s nachts kwam de fluwiene, de lepe,
de moane stoeg eerste kwartier,
en ze versloend d’ henne en de kieksches
en de plumen die liet ze voe nus, je ziet da van hier.

Mo ’s nachts is ze nu weg en broedt nooit ne mee,
de mens en de machine en ’t nu voe ’t zeggen
moa onze kieksches willen uitbroeën,
moe d’ henne egliek nog eest d’ eiers leggen!

–

Michel Duron Beauvoorde in ‘De Ijzerbode’ van 1992