Myn mênsch’n van te lânde

Myn mênsch’n van te lânde
hoe geern zie’k julder goan
mè zwier en zwoai, of kloek en toai
up julder stikken stoan.

Myn mênsch’n van te lânde
mè peerd en mè ploeg
zie’k julder sloav’n, tot loate in ’n oavend,
en van tjenuchtens vroeg.

Myn mênsch’n van te lânde

hoe geern hoör’k julder klapp’n!
De toale is oud, de sproake is stout
en sterk lik julder stapp’n!

Myn mênsch’n van te lânde
bluuft julder wegen goan!
Kop in de lucht, vor niet beducht!
Durft! En je bluuft bestoan.

–

Uit ‘Westhoekse poëzie’ van Djoos Utendoale (1979)