Saint Medard le grand Pissard

Sint-Medardus van Wijtschate

In het bisdom Brugge wordt Sint Medardus als patroonheilige vereerd te Eernegem. Wervik en Wijtschate. Op sommige plaatsen wordt hij voor het bekomen van schoon weer. Het volksgeloof wil namelijk dat, wanneer het op zijn feestdag regent,het dit gedurende 6 weken ononderbroken zal doen.

Om deze reden noemt meen hem in Frankrijk ‘Saint Medard le grand pissard’. Te Wijtschate komt men hem aanroepen tegen het bedwateren.De kerk bezit een relikwie van haar patroonheilige.

Na de eerste wereldoorlog, toen Wijtschate volledig vernield was door het oorlogsgeweld, was deze relikwie het enige dat men terugvond.

De relikwie van de heilige Apollonia, die verdwenen was, werd later vervangen. Sinte Apollonia wordt er ook reeds sinds onheuglijke tijden vereerd.

De novene voor Sint Medardus wordt gehouden van 8 tot 16 juni en voor de H. Apollonia wordt er een Octaaf gevierd van 9 tot 16 februari. Men kent te Wijtschate eveneens een merkwaardige verering voor de ‘,Gekruiste God’. Bij een groot kruisbeeld dat staat op de plaats die men heet ”het paard zonder hoofd’ kwam men bidden om bevrijd te blijven van ‘rampen. ongelukken, schielijke en eeuwige dood’.

Op zeker ogenblik werd het Christusbeeld geschonden door vandalen. Sindsdien werd het niet in vroegere glorie hersteld. Het zijn vooral gelovigen uit Frans Vlaanderen die nu, gans het jaar door, komen om de hulp van Sint Medardus af te smeken.

Ze komen er in alle stilte en verdwijnen even onopgemerkt als ze kwamen, na de voorgeschreven gebeden en de zegen. Het is immers zo dat men een bezoek aan deze heilige niet aan de grote klok hangt omdat niemand er graag voor uitkomt een ‘beddepisser’ in zijn gezin te hebben. 

Medardus leefde van 457 tot 545. Hij lag aan de basis van de vereniging der bisdommen van Noyon en Doornik, waarvan hij bisschop werd. Een merkwaardig feest dat hij tijdens zijn leven inrichtte was dat van ‘de Rozenkoningin’. Jonge maagden die opvielen door hun vlekkeloze levenswandel werden tot Rozenkoningin verkozen.

Een maand voor het feest reeds werd in de kerk de naam van de uitverkorene bekendgemaakt. Op een bepaalde zondag dan, na de Vespers, werd zij voor het altaar geleid door haar verwanten en door twaalf, in het wit geklede, maagden.

Ze ontving een kroon van rozen en een som geld. Vroeger kende men te Wijtschate nog een gebruik dat niets met Medardus te zien had. Op Allerzielen gingen de priesters. gevolgd door de gelovigen naar het kerkhof. Daar werd, op ieder der vier hoeken van de dodenakker een der vier evangeliën gezongen.

–

Uit ‘Waar men gaat langs Vlaamse wegen – Volksdevotie in de Westhoek’ van Roger Slosse (1978)