Twee Amerikanen waren eens samen aan het vertellen over de streek waar ze woonden.
Twee Amerikanen waren eens samen aan het vertellen over de streek waar ze woonden. Natuurlijk dat ze er een ‘schupje bijdeden’. ‘In mijn streek is het zo droog’, zei de ene, dat de uilen een vliegersbril moeten dragen om geen stof in hun ogen te krijgen.’
‘Dat is nog niets’, zei de andere, ‘in mijn streek is het zo droog dat de bomen achter de honden lopen.’
Nummer één voelde dat hij geklopt was, maar gaf zich daarom nog niet verloren.
‘Bij ons’, zegde hij, ‘kan het zo mistig zijn, dat als wij bomen omhakken, recht worden gehouden door de mist. Verleden week hadden wij er zo een vijftigtal omgehakt, maar ze vielen niet vooraleer de zon ’s anderendaags de mist verdreef. Ge had dat gerucht moeten horen toen ze alle vijftig samen omvielen!’
‘Dat is nog niets’, zei de andere, ‘maar bij ons zijn de muggen zo groot dat ik er eens één gevangen heb in een vossenklem. Ik meende, die zou mijn kunnen dienstig zijn om olieputten te boren, ik deed haar een koord om de hals om ze mee te nemen naar huis. Maar het beest werd kwaad en vloog weg, niet voordat ze en passant een koe had opgepikt met haar poten.’
‘Zeg kameraad’, zei nummer één daarop; ‘dat is gelogen, zulke muggen bestaan er nergens!’
‘Nu’, gaf nummer twee als antwoord, ‘ik moet toegeven dat dat wel een beetje overdreven is, want gewoonlijk zijn er twee muggen nodig bij ons, om met een koe te kunnen wegvliegen.’
Ge moet maar durven hé?
–
Uit het Wekelijks Nieuws van 1955
