Lonckes molen aan de Oostvesten

Volgens een Ferrariskaart bezat Diksmuide in 1777 een achttal molens, waarvan een zestal op de vestingen. in 1914 waren er dat nog twee, en jammer genoeg zijn ze nu allemaal verdwenen. Ze betaalden hun tol aan de techniek, of ze gingen zoals zovele in de frontstreek in de vlammen op. De molens waren immers te geschikt als observatiepost voor de oprukkende vijand.

Op het einde van de Zwijnemarkt, nu het Invalideplein, stond in het midden van de Oostvesten de ‘Kattemolen’, een houten staakmolen van Armand Loncke.

Het kwartier van de Oostvesten liep voor de oorlog van de Stationstraat tot aan deze molen en verder strekte zich dan het fameuze ‘Drooghof’ uit tot aan de Grauwe Broedersstraat.

De heuvel in het park langs de huidige Oostvesten is nog een overblijfsel van de molenwal. In 1824 sloeg deze graan- en schorsemolen door het breken van een kruislat om. Een collecte in de stad, samen met giften in natura brachten 854 frank op en hielp de Lonckes aan een nieuwe molen. In 1895 werd die tenslotte afgebroken en als brandhout verkocht.

Aan de Esenweg, enkele tientallen meters recht over de spoorweg, stond in de heuvelachtige weiden van de oude vestingen de houten graanmolen van Johannes Beyens. Hij leek een tweelingbroer van Lonckes molen uit de Oostvesten.

Iedereen noemde hem ‘Beentjes molen’ naar de vroegere molenaar Beemets. In 1914 vielen zijn wieken voorgoed stil en ging hij in de vlammen op.

–

Uit ‘Het Diksmuide van Toen’ uit 1984