Het jaar 1294. Er breekt oorlog uit tussen Engeland en Frankrijk. Beide partijen gaan op […]
’t Is beter te eindigen met zeer, dan zeer te hebben zonder ende. – Kiekens: […]
De vierde dag van de week is voor Wodan Ook zo’n bizar onderwerp is de […]
Het moet fijn zijn
om oud te worden
gevuld met vrede
over alles wat je meemaakte
gegroefd door goede gedachten.
Als wanneer iemand meermaals verandert van gedacht zegt men gemeenlijk: ‘hij heeft zoveel gedachten als geirnaars poten!’
Ooit had ik dochters van hetzelfde blond
als jij, maar eerst met haartjes van zwart garen toen
ze eenmaal hij mij kwamen. Daar zaten witte vlokjes in
’t Begon te donkeren en Bruintje Berlaert, een oude boswerker, kwam van den Torrebusch gegaan nar huis tewege.
De eigenliefde is de grootste vleiege van de weireld.
’t Is moeilijker om geluk te verdragen dan ongeluk te verdragen.
In de chronike van ’t bisdom van Kamerijck vindt men het volgende zeisel over zekere Boudewijn, grave van Vlaanderen. Vermoedelijk Boudewijn IX vertelt de kroniek. De koning van Vrankrijk, die te dien tijde de machtigste vorst van Europa was, had een dochter met name Beatrix, en hij wrocht met handen en voeten om Boudewijn met haar te doen trouwen.
Ik heb mijn hart verloren.
Langs een groene weg.
Op stap,
met alleen maar mijn gedachten.
Vanaf het jaar 1000 blijft trouwens niets zoals het was in Europa. De opinies en de zeden van de mensen ondergaan grondige wijzigingen. Het fenomeen van de steden steekt de kop op. In het prille Vlaanderen zien we hetzelfde gebeuren. De opkomst van onze steden heeft duidelijk zijn oorzaken. Eerst en vooral heeft de Romeinse bezetting die verschillende eeuwen geduurd heeft zowat het eigen cultureel erfgoed gewist. De mensen kunnen niet langer terugvallen op hun oude tradities want die zijn er niet meer.
Langtongerij en achterklap Een kwaal, een ware pest, op onze dagen, als ik het zo noemen mag, heerst tegenwoordig zowel in de stad als op de landelijke gemeenten.
Het dorp achter ons,
liepen wij aangegrepen verder
dan onze gedachten
Zandvoordse bossen voorbij.
Misschien is elk leven gewoon maar een echo
van al de levens voordien,
de weergalm van de dingen
die onze voorouders leerden
en nu naar ons terugkaatsen.
Neerplonzend in iets nieuw
en nog veel meer.