Mijn beste lezers en lezeresjes, wat vliegt de tijd toch pijlsnel vooruit. Nog rapper dan een sneltrein! En zeggen dat we terug in de herfst zitten, de tijd van de vallende bladeren en de lekkende neuzen. De tijd waarin moeder de vrouw ’s avonds begint met een warme pull-over te breien voor de komende winter. In mijn huishouden zitten ze allemaal met een verkoudheid, de neusdoeken, gaan ne gang
Mijn beste lezers en lezeresjes, wat vliegt de tijd toch pijlsnel vooruit. Nog rapper dan een sneltrein! En zeggen dat we terug in de herfst zitten, de tijd van de vallende bladeren en de lekkende neuzen. De tijd waarin moeder de vrouw ’s avonds begint met een warme pull-over te breien voor de komende winter. In mijn huishouden zitten ze allemaal met een verkoudheid, de neusdoeken, gaan ne gang.
Maar de Lamme, die moet weer een excentriek doen; die zat met tandpijn in plaats van met een verkoudheid. Nu; het kan ook zijn dat zijn verkoudheid op zijn tanden gevallen was en dan is het per slot van rekening dan toch een verkoudheid. In alle geval, hij heeft geweldig veel afgezien, maar dat is nu gelukkig voorbij.
Hij heeft hem gisteren doen trekken door Doruske Verwaest, schoenmaker van beroep. Ge zoudt er van omver vallen als ge het hoort hé; uw tand doen trekken door een schoenmaker. Ja,ja, daar moet ge de Lamme voor zijn!
Enfin, ik zal u het geval eens explikeren. De Lamme had dus tandpijn. Hij kon er maar niet van af geraken.
‘Probeer het met een borrel!’, had Marenta hem gezegd. En de Lamme had het geprobeerd, maar het middel was niet probaat. De pijn werd nog heviger. Er diende dus naar andere middelen te worden uitgezien.
Marenta kende er nog verscheidene. Er waren er aangename bij en onaangename, redelijke en dwaze. Maar ze hielpen evenmin.
‘Ik zal hem moeten laten trekken’, grijnsde Lamme op de duur. ‘Ik kan de pijn niet meer uitstaan. Ik ga er aan kapot!’
En zo trok de Lamme de weg op naar de tandarts. Hij had een doek rond zijn facie gewonnen. Het manneke zat in die doek als in een mummie verdoken. De voorbijgangers hadden last om hem te herkennen.
Doruske Verwaest herkende hem nochtans direct. Doruske was schoenmaker van beroep en zat de godganse dag bij zijn raampje. Hij herkende de mensen alleen al aan hun gang.
‘Wat gaat ge nu uitrichten, Lamme?’, vroeg Doruske hem. ‘Mijn tand laten trekken!’, antwoordde de Lamme met bedroefd gezicht.
‘Zo?’, zei Doruske, ‘dat gaat u ne boel geld kosten man. En ge gaat daar vandaag veel pijn voor moeten uitstaan.’ ‘Zwijg me van pijn’, huilde de Lamme, ‘ik ben al bijkans zot!’ Daarop ging Doruske voor hem staan.
‘Alle mensen die naar de tandarts gaan zijn zot’, zei hij. ‘Ik trek, als ge wilt uw tand gratis en voor niks.’
Nu, de Lamme liet het zich gezeggen en liet zich doen. Hij ging op een stoel staan, nadat Doruske een eindje touw rond zijn zieke tand had geknoopt.
‘Voilà!’, zei Doruske toen; en meteen gaf hij de Lamme een stamp onder zijn broek dat hij van de stoel sprong. De tand bleef hangen!
‘Gedomme’, sakkerde de Lamme, ‘ik wist niet dat m’n tand zo’n diepe wortel had!’, en hij tastte aan zijn broek.
Ik geloof dat de Lamme de volgende keer wel naar de tandarts zal gaan.
–
‘Het Manneke uit de Mane’ – Uit ‘het Wekelijks Nieuws’ van 7 oktober 1950 – www.historischekranten.be
