Uit Wijtschate
Over 14 dagen was het alhier de gemeentekermis. Dat de feestelijkheden weinig belang opleverden en nog minder aantrek hebben, hoeft niet gezegd te worden. En nochtans was er dees jaar nog al veel volk uit het omliggende herwaarts gesneld om van de Wijtschate kermis te genieten, dank aan de reclame door de heer pastoor in zijn beide missen uitgekraamd.
De pastoor in de preekstoel reclame maken ten voordele van de kermis, van wereldse vermaken? Ge wilt ons zeker een lolleke ophangen, hoor ik u al reeds zeggen. In het geheel niet, vriend lezer. Ge weet misschien wel dat het op Wijtschate heel streng verboden is, en dat door pastoor de burgemeester (de meester en de knecht) van eens te flikkerbenen.
Welnu, niettegenstaande de afschuwelijke zonde en de strenge boete werd er hier soms toch hier en daar een dansje gedaan. Dat was het, waarom de zielenherder uit zijn vel moest springen. Hij zou die vermetele wel tot onderwerping dwingen. Ten dien einde beklom hij de kermiszondag zijn stoel van waarheid en in zijn dreigende blik kon men gemakkelijk lezen dat het er schuw aan toe ging gaan.
En het ging er schuw ook. De slechte gezelschappen, de danspartijen, de wulpsheid, de onkuisaards, het overspel, dat alles werd er over de hekel gehaald en op een onschuldig dansje toegepast. In één woord; dansen en vooral laten dansen was de booste van lle boosheden en de afschuwelijkste van al de afschuwelijkheden. Die goede herder donderde tegen het flikkerbenen en banvloekte al wie er aan durfde deel te nemen of mee te werken ermee.
Na al die heftige uitvallen scheen het dat de brave man zelf geloofde dat al zijn gespaarde kaf in de wind ging zijn en tot iets baten zou, want hij gaf op het einde toch toe. Men mocht dansen, op voorwaarde nochtans dat de mannen alleen en de vrouwen alleen dansten. Hij zag misschien aan het rumoer dat binst zijn sermoen of beter zijn dreigende uitvallen, in de kerk heerste, dat men niet luisteren ging en daarom gaf hij toe.
Nu die toegeving vond haar naäper. Na de mis deed de burgemeester de veldwachter op de roepblok springen en bij middel van een keteltrom aan iedereen bekend maken dat men dansen mocht op de voorwaarden door de heer pastoor gesteld. De herbergiers hadden zich maar bij de eerste magistraat te begeven om toelating voor het dansen te bekomen.
Dat ze zich om die toelating bekommerden als om de maanbewoners is heel zeker. Want één enkele, geloven wij, is ze gaan vragen. En toch flikkerbeende men in alle herbergen.
We moeten het zeggen ter ere van de Wijtschatenaren dat zij zich zo min om de voorwaarden van de pastoor bekreunden als de herbergiers om de toelating van de burgemeester. Alle flinke boerenjongens hadden een poezelige deerne bij de hand en vermaakten zich dat het een lust om zien was. Natuurlijk; verboden vrucht heeft dubbele aantrek.
Of de pastoor nu daarover tevreden zal zijn, betwijfelen we zeer en het zou ons niet verwonderen zo hij eerstdaags een nieuwe resem vervloekingen over het hoofd van de koppige zondaars zal neerzenden, welke ongetwijfeld de lust tot dansen nog zal doen aangroeien.
Ziedaar, lezer, hoe die goede herder een reclame voor die wereldse volksvermaken in zijn stoel van waarheid gemaakt heeft en hoe die eenvoudige en goedwillige buitenlieden soms openlijk opstaan tegen de wil van de gezalfde van onze Heer.
Wie er het meest over moeten voldaan zijn, dat zijn heel zeker de herbergiers, die daardoor zulk een mooi stuiverke zullen verdiend hebben.
We gunnen het hen van harte,
–
Uit de krant van 1886 – www.historischekranten.be –
