Maar me kind Gods toch!

Een uil, (en nu?), zei Mote, en è schoot è kraaie.

–

Gemak voor eere, zei de vint, en è reed terikke op ze zwijn deur de markt.

–

Hoe meer volk hoe meer neringe, zei Uilenspiegel en é zette z’n kraam in è fruttenierenest

–

Ha maar me kind Gods, zei Bogaert tegen z’n hoendje, je zijt gelukkiger of ik, je moe’ gij niet te biechte gaan.

–

Quatre is viere, zei de Wale, en è stak ze wuuf bij drie oude hennen.

–

Alle gaten trekken, zei ’t wuuf, en ze smeet de schapradeure toe.

–

‘k Zijn hertelijk gèspijzigd van den Heere, zei de pater. Ja-je, zei de boerinne, van m’n broodkant.

–

Zie je daar die waterhoendiges? (waterhondjes = waterwolkjes). Waarom geen bierhoendiges, zei Djake, en è was altijd versteven van den dorst.

–

Dat is entwat te zeggen, zei ’t wuuf, è kind zonder hoofd, je weet zuiveruit nie’ alwaar pap geven.

–

Al die uit ’t Oosten komt deugt niet, zei de vint, en è was (g)ètrouwd met een Oostersche.

.

.

A.B. Stavele in Biekorf jaar 1933