Zondvloed over Vlamertinge

Het kroniekboek “Annalen van West-Vlaanderen” door eerwaarde heer Vandermeulen, pastoor van Roesbrugge, vermeldt het volgende over Vlamertinge; ‘De 22ste juni 1727 wezende zondag, na een grote overvloed van regen, is er tot Vlamertinge, omtrent 11 uur ’s nuchtends, een onweer opgestaan van donder, bliksem en zo grote slagregens komende uit het westen. In ’t begin van dit tempeest en heeft den donder niet vervaarlijk gebommeld; maer rond één uur, heeft het zo schromelijk geregend met zulke grauwelijke donderslagen en zo ijselijke bliksems, dat ik niet en geloof, zegt Vandewynkel zodanig een weder gezien te zijn geweest werd in 200 jaar in deze kwartieren, want de wolken zijn nedergezonden, en de donder baarde zo een geweldige schrik dat de mensen verschrikten van vrees; want de aarde werd zelf bewogen en de huizen daverden, schudden en beefden, de regen viel van de hemel zoo grauwelijk alsof de wolken helemaal nedergedaald hadden.

(Nooit en had men zulke regen gezien!) Hij duurde tot drie uur na de noen zonder ophouden, maar dan heeft het wat beginnen te minderen en men zag tot Vlamertinge na het eindigen van de vespers, het water aankomen over de velden, weiden en hagen, met zo een gedruis dat het een bangelijk was om horen en zien als de eerste stroom aankwam, die kwam meer dan 4 voeten met de eerste dikke en het groeide gedurig aan tot omtrent om 4 uur in de achternoen, wanneer het heeft beginnen te vallen, dit water kwam aangedreven met groot geweld dat de huizen al doorliep; muren, galenten zijn ter aarde neergeveld.

Ja, deze vloed had zulk een macht dat het de stenen wegnam uit de kalsie, en om verre smeet de stenen brug van de Kemmelbeek tot Vlamertinge; sedertdien is de nieuwe brug gemaakt. Ook heeft het water een huis gans weggenomen op de plaats ze, te weten het derde over de brug van noorden de kalsie, gaande naar Ieper. Ik laat een ieder oordelen, zegt Vandewynkel in wat voor grote benauwdheid dat de huisman moest wezen de welke nog in zijn huis was met zijne vrouw, en welke zich bevonden in dezen grote schrik buiten hopende op enige stukken hout op de steenhoop van de schouw, tot dat de wateren wat gevallen waren: want het was onmogelijk dat een mens of het allersterkste paard van het land had kunnen de vloed doorgaan op de kalsie van de Hospitaalstraat, tot op 100 voet van de Groenestraat.

On the other hand, depression, stress, anxiety, feelings of hopelessness, helplessness, and worthlessness are removed as the perceptions and thoughts have been transformed. order generic levitra amerikabulteni.com You can buy Shilajit ES capsules, which are the best option for viagra properien http://amerikabulteni.com/2013/04/14/abdde-vergi-gunu-iste-gelir-vergisi-konusunda-cok-yaygin-4-yanlis-kanaat/ the old man to get rid of weak erection. This has the effect of dilating blood vessels which in turn also amerikabulteni.com cialis uk brings more blood to the inner organs, i.e. your liver bile ducts. The roots of the Eurycoma cialis generic mastercard Longifolia tree are where this natural substance can be found.

Terwijl dat den vloed op zijn ten hoogste was, het water maakte zo een groot gedruis, dat men schier een kanonschot niet en had kunnen horen van een einde van de plaatse tot het andere; het water heeft gevlot boven de halve deuren van de huizen. Ja, zelfs in de herberg genaamd Sint Joris, zijnde het wetshuis, heeft het gezwommen tot boven 3 voeten hoog; in de kerk heeft het gestaan kniehoogte, het welk men nooit eerder en heeft gehoord noch vindt beschreven dat het water zoo hoog is geweest tot Vlamertinge, want alle de huizen van de plaatse waren allemaal geschonden, de wegen al doorbroken, het goed uit de huizen weggestroomd, bomen uit de aarde gerukt. Immers de schade is geweest wonder groot, ook alle de graven binnen en buiten de kerk zijn allemaal uitgespoeld en de dode lichamen blood gelegd, het welke een zodanige stank veroorzaakte dat het ongedeuriglijk was.

Uit ‘De Geschiedenis van Vlamertinge’ van Emile Vanden Bussche (1983)