Den tijd die knaagt aan joen leven

Het Leven

O’j jonk zyt en je komt vo’t leven te stoan,
nog kleëne mo vul vier om êtwot te begun’n;
Ton peis-je da-je go’ gheël de wèreld versloan.
“d’Oude”, zeg-je, “en hên nog noöis niêten êkunn’n.”
–
Mor o’j holf-veërtig zyt, – je moe gon hoorn
Toen weetj’ol ê litje hoe dat’t leven bestoat.
J’hêd ol êkeë êwonn’n … j’hêd oek ol verloörn
en je voelt daj ‘ol vaster up jun voeten stoat.
–
Je ploegt enje plant, je zoait enje moait,

’n tyd knoagt an jun leven ol buten en ol binn’n,
lik an ê schoof terwe da’j deur ’n deschmeul’n droait …
’t Goa’ vele verloörn, joa’t! Mo ’t beste bluuft d’r in.
–
O’j oud komt, je glykt up ên hommelhof. ..
Is’t veld an’t verslytten … nog bloeien de ranken.
De vruchten zyn rype ol verschrompelt ’t lof. ..
en doavoörn moe’j blyde zyn … en Onzen Heëre bedanken.

Djoos Utendoale uit ‘Westhoekse poëzie’ van 1979