Tyfus in Dikkebus

Dinsdag 23 februari 1915. Weinig geschut rond Dikkebus. De gezondheidstoestand werd van langs om slechter. Wat het leger aanging dat konden we moeilijk zeggen, we kenden de soldaten natuurlijk niet en bij ziekte werden ze direct naar de hospitalen gevoerd. Vaak nog voor hun ziekte bekend werd bij de burgers. Maar we hoorden dat het er toch veel moesten zijn.

Besmet met tyfus, ook veel verkoudheden en pleuris, en zeer veel soldaten sukkelden met bevroren voeten, veel meer dan in het Frans leger, misschien wel het vijfde deel van de mannen. Bij de burgers zelf woedde de tyfus in volle geweld te allen kant van de parochie en op sommige plaatsen was het in ieder huis te doen. Bij sommige personen waren het enkel koortsen die enige dagen aansleepten en allengskens overgingen. Maar anderen krijgen de ziekte ‘dwarsdoor’. En hun getal was helaas groot. In het begin werden geen grote maatregelen genomen tegen de besmettelijke ziektes. Maar nu wilde men met alle mogelijke middelen de ziekte te keer gaan en uitroeien.

Te Poperinge hadden de Britten een groot hospitaal ingericht, het ‘St-Elisabeth-gasthuis’ voor burgers-tyfuslijders. De eerste zieken die er van Dikkebus naartoe gevoerd werden hadden daar zelf om gevraagd. Maar nu voerden de Britten ze er zelf naar toe, met of tegen hun zin. Al wie ze betrapten met de ziekte moest weg, lichtjes ziek of doodziek, het deed er niet toe. Het hospitaal van Poperinge lag al vol en nu hadden ze ook het krankzinnigengesticht van Ieper ingericht als hospitaal want daar vielen sedert enige tijd niet langer bommen naar beneden. In beide hospitalen van Poperinge en Ieper bleven de zieken tot ze gestorven of buiten gevaar waren en dan werden ze verder gevoerd naar het hospitaal van Sint-Omer.

In die hospitalen werden de zieken goed bezorgd door zusters en juffrouwen van het Rode Kruis. Alles was er buitengewoon proper. De dokter deed vandaag visite in alle huizen van de Neerplaats, waar de ziekte het meest woekerde. Zeven tyfuslijders werden weggevoerd. En van nu af aan zouden er wel drie of vier per week weggevoerd worden. Sommige zieken hadden er niets op tegen om naar het hospitaal te gaan, anderen waren er bang van en zouden alle middelen gebruiken opdat hun ziekte niet bekend zou worden. Ze durfden er geen dokter bijhalen. Deze dokters waren dan Verbeke van Vlamertinge en Van Walleghem van Zonnebeke, vluchteling te Poperinge.

There are different types of male enhancement products buy viagra 100mg available in the amounts of 25mg, 50mg and 100mg in tablet forms and jelly forms. The tablets are available in three different strength of dosage – 25mg, cialis online online 50mg, and 100mg. These medicines generally work as PDE-5 inhibitors and levitra buy generic work to reduce inflammation in the gut . levitra 5mg online More importantly, you must avoid alcohol as it can increase concentration and can relieve stress.

Die dokters waren trouwens verplicht om de namen van de tyfuslijders aan de Britse overheid kenbaar te maken. De huizen waar er zieken geweest waren, werden ontsmet. Men ging ook overal om de kelders te controleren en het water te onderzoeken. Orders werden gegeven om al het water te ontsmetten door het een uur lang te laten koken of nog gemakkelijker met er wat poeder aan toe te voegen.

Dat poeder mochten we gaan halen bij de veldwachter. Ook werd een algemeen bevel gegeven dat iedereen zich moest laten vaccineren. Dat was verplichtend en kosteloos en kon op maandag, donderdag en zaterdag van iedere week tussen 16u30 en 18u30 bij Jules Lauwyck op het einde van de Kerkstraat. Die droevige ziekte woekerde niet alleen op Dikkebus maar ook geweldig op Vlamertinge, Ieper, Boezinge, Elverdinge, zelfs in Reningelst. Aan de zuidkant; omgeving Loker, Kemmel, .. was het veel beter. Veel personen werden weggevoerd, maar ook velen konden hun ziekte verstoppen, leden en stierven er aan.

–

Uit ‘De Grote Kroniek van Ieper’ – werk in opbouw